Via vrijwilligerswerk toewerken naar een betaalde baan: Jacqueline Overhage deed het

Jacqueline Overhage zat, zoals ze het zelf noemt, ‘helemaal onderin het afvoerputje’. Ze was alles kwijt. Inclusief zichzelf. Na een lang traject is de Hilversumse inmiddels bijna een jaar weer aan het werk. Hoe heeft ze dat gedaan?  

Ze had een leuke baan als verpleegkundige. Door psychische klachten kwam Jacqueline Overhage echter in de WIA terecht. Er volgde nog een scheiding, waarna ze echt alles kwijt was: haar baan, haar sociale netwerk, haar huwelijk en tot slot ook haar huis. 

Terwijl Overhage na twee zeer zware jaren weer overeind probeerde te krabbelen, kwam ze tot de conclusie dat ze geen sociaal netwerk meer had. “Ik wilde mensen leren kennen in mijn wijk. Toen woonde ik nog in de Geuzenbuurt. Samen met mijn begeleider van Kwintes liep ik wijkcentrum De Geus in. Na een gesprek kon ik daar koffie gaan schenken. Dat vond ik heel spannend, ik kwam van zo ver, ik was zo onzeker. Door dat koffie schenken, kwam ik met mensen in contact en bouwde ik langzaam wat zelfvertrouwen en mentale kracht op.”  

Het ging best lekker en beetje bij beetje was Overhage toe aan een volgende stap. “Bij Kwintes loopt het IPS-traject, intensieve plaatsing en steun, waarbij je drie jaar de tijd krijgt om via vrijwilligerswerk naar werk toe te werken. Ze geloven erin dat als je kunt doen waar je hart ligt. Dat het goed is voor je hoofd en je energie en dat je het dan veel langer volhoudt.” Die tijd gaf haar de ruimte en lucht om te onderzoeken wat ze wilde gaan doen, wat ze leuk vindt. “Zonder dat je het UWV in je nek voelt hijgen.” De verpleging ging niet meer. Dat gaf te veel druk.  

‘Ik kreeg er alle warmte en ruimte om mezelf te ontdekken en ontwikkelen’

Hoewel ze nog steeds best onzeker was en nauwelijks de drempel over durfde te stappen, kwam Overhage in gesprek met de mensen van wijkcentrum Sint Joseph. “Ze zeiden: ‘Kom gewoon hier achter de balie zitten’. Ik ben administratief ook wel sterk, dus ik wilde het wel doen. Ik ben daar gaan zitten en heb me kunnen ontwikkelen van iemand die afwacht wat er komt, tot iemand die projecten oppakt, flyers creëert, mensen met hulpvragen uitzet naar hulpverleners. Ik kreeg er alle warmte en ruimte om mezelf te ontdekken en ontwikkelen. Iedereen is daar welkom en wordt geaccepteerd voor wie hij is. Daarvoor ben ik heel wat mensen bij Sint Joseph dankbaar. Nancy, Niels en Leila (zie foto.) En dat is zo belangrijk als je werkt naar werk.” 

Stukje ontwikkeling

Na een tijdje kon ze ook aan de slag bij Calibris, wijkleerbedrijf, waarbij ze studenten begeleidde en ondersteunde. Op een gegeven moment ging ze zelfs trainingen geven. “Dat vond ik hartstikke leuk om te doen en gaf mij weer een stukje ontwikkeling.” Ondertussen kwam Overhage ook bij de Vrijwilligerscentrale. “Daar voelde ik me als een vis in het water. Het contact met de vrijwilligers. Daar zag ik sommige vrijwilligers ook bibberend binnenkomen, net zoals ik ook ooit was binnengekomen. Dus ik wist precies hoe zij zich voelden. En daardoor kon ik goed het gesprek aangaan. Wie ben jij? Wat drijft jou? Waar kom je je bed voor uit?” 

Overhage vond het hartstikke leuk en merkte, doordat ze het vrijwilligerswerk nu vanaf de andere kant zag, ook hoeveel ze zelf gegroeid was. “Ik wilde weer een betaalde baan. Ik wilde weer autonoom zijn en volop in het leven staan. Daar hoort voor mij een betaalde baan bij.”  

En dat lukte. Ze durfde weer naar vacatures te kijken. Met veel stapjes vooruit en soms een stapje terug, zag ze ineens een vacature voorbijkomen voor studiebegeleider bij NCOI. Overhage voelde zich inmiddels zo sterk, dat ze het aandurfde een sollicitatiebrief naar NCOI te sturen. In haar cv vertelde ze open en eerlijk dat ze door een burn-out en een depressie twee jaar geen werk had verricht en ze zich die tijd volledig op zichzelf heeft gericht. “De sollicitatie deed ik helemaal zelf, de coach vanuit IPS trad steeds meer op de achtergrond, liet me steeds meer los. En dat was ook goed. Ik had het gesprek en en toen zeiden ze direct: we gaan ervoor.” Inmiddels is Overhage studieadviseur bij NCOI en begeleidt ze bachelor- en masterstudenten. 

Blokletters

Doordat Overhage keihard voor zichzelf heeft moeten knokken, heeft ze heel veel mooie mensen leren kennen. “Mensen die hun hand uitreiken. Die steun en warmte bieden en die je zien. Die je als volwaardig mens beschouwen en benaderen. Een mens met al je dingen. Niet als een project. Dat heb ik ook meegemaakt. Dat mensen ‘in blokletters’ tegen me praatten: heel langzaam en duidelijk articulerend tegen je gaan praten. Dat zie je ook gebeuren bij oudere mensen en mensen in een rolstoel.”  

“We hebben allemaal wel eens wat. En we hebben allemaal wel eens hulp of ondersteuning nodig, warmte en mensen om ons heen. Als je dat krijgt, ervaar je zoveel steun. Je voelt de back-up om dingen te gaan proberen. Dan durf je het water in te springen en erop te vertrouwen dat als je spartelt, ze je komen helpen. Als je vanuit ziekte naar werk toewerkt, is het heel belangrijk om dat vertrouwen te krijgen en te vergroten. Zodat je weet dat je een zachte landing maakt, mocht het misgaan.”  

‘Vrijwilligerswerk is een hele mooie optie om je sociale contacten uit te breiden’

“Je moet zelf dingen doorbreken. Vanuit ziekte moet je natuurlijk eerst voor een goede behandeling zorgen. Daarna kun je kijken naar je sociale netwerk en hoe je dat kunt versterken. Vrijwilligerswerk is een hele mooie optie om je sociale contacten uit te breiden. Door vrijwilligerswerk hoef je niet altijd anderen te helpen. Zij kunnen jou ook helpen en je helpt ook jezelf. Doordat ik bibberend achter die balie mocht zitten en dat dat oké was, groeide mijn zelfvertrouwen. Mijn mentale kracht en weerbaarheid vergrootten, waardoor ik op een gegeven moment kon kijken naar wat ik wie was en wat ik wilde.”    

Iets voor u? 

Heeft u interesse in vrijwilligerswerk? Meer weten en aanmelden voor leuke en nuttige vrijwilligersvacatures kan via www.versavrijwilligerscentrale.nl.