Even offline - er zijn voor elkaar

Als het weer het toelaat, trekt Wendy (41) op zaterdagochtend haar jas aan voor haar vaste uitje. Samen met vrijwilliger Annemarieke loopt ze een rondje van zo’n vijf kilometer door de buurt. “Ik houd van doorstappen”, zegt Wendy met een brede lach. “Soms moet Annemarieke me echt afremmen.” Annemarieke knikt: “Ze wandelt stevig door, hoor.” Toch gaat het bijna vanzelf: “We praten zo veel dat je de kilometers niet merkt.” Wendy woont bij Philadelphia, een woonlocatie voor mensen met een verstandelijke beperking. In haar kleurrijke appartement ligt de diamond painting klaar op haar bureau en op het fornuis staat water te pruttelen voor thee. Wandelen is voor haar meer dan beweging: het is gezelligheid, structuur en even helemaal eruit zijn. “Ik zou het echt missen als het er niet meer was.” Een band die al jaren meegaat De twee kennen elkaar al ruim tien jaar. Ze ontmoetten elkaar tijdens Loop je Fit , een hardloopprogramma waarbij deelnemers in het voor- en najaar van nul naar vijf kilometer trainen. “Ik liep altijd achteraan, bij de mensen die het moeilijk vonden”, zegt Annemarieke, die toen al ervaren hardloper was. “Daar liep ik vaak samen met Wendy. We hadden meteen een klik.” Tijdens corona zag Annemarieke een oproep via Vrijwilligerscentrale Stadsgebied Weesp - Versa Welzijn: een vrouw van rond de veertig zocht een hardloopmaatje. “Ik dacht meteen: dat moet Wendy zijn.” En dat bleek zo. Inmiddels rennen ze niet meer; ze wandelen. “We worden allebei ook een jaartje ouder”, grapt Wendy. Hun sportgeschiedenis gaat verder terug dan ze soms zelf beseffen: samen deden ze de Vechtloop, de Geinloop en zelfs de KiKaRun. Nu lopen ze een ‘kleine vijf kilometer’ elke zaterdagmorgen - als het droog is. “Wij zijn droog-weer-lopers”, lacht Wendy. “Koud vinden we niet erg, regen wel.” Soms gaat hond Missy ook mee. “Daar praten we onderweg veel over”, vertelt ze. “Net als over vakanties, ik ga elk jaar naar de Efteling, en over mijn werk op zorgboerderij Hogelust.” Daar helpt ze met de koeien en andere dieren, maakt ze de keuken schoon, mest ze hokken uit en springt ze af en toe bij in de winkel. “Door dat werk ben ik van dieren gaan houden.” Meer dan sport Voor Annemarieke voelt vrijwilligerswerk niet vrijblijvend. “Vrijwillig, maar niet vrijblijvend”, benadrukt ze. “Ik zeg niet zomaar af omdat ik geen zin heb. Je neemt verantwoordelijkheid.” Ze werkt op een basisschool en geeft al zo’n zes à zeven jaar tennisles aan mensen met een beperking. “Ik ben een zorgzaam type. Ik hou van mensen. Vrijwilligerswerk geeft me energie. Het lijkt misschien klein wat je doet, maar je krijgt er zoveel voor terug.” Bij de tennisclub in Weesp zijn binnenkort trouwens weer plekken vrij. “Je hoeft niet eens te kunnen tennissen, het gaat om het plezier en even ontspannen.” De wandelingen betekenen voor Wendy net zo veel: “Het is leuk, gezellig en ik blijf actief. Het geeft me ritme.” Ze sport sowieso graag: ze zwemt elke week en is weer begonnen met fitness.  ‘Gewoon doen’ Wendy en Annemarieke hopen dat hun verhaal anderen inspireert. “Vrijwilligerswerk hoeft niet groots of ingewikkeld te zijn”, zegt Annemarieke. “Een wandeling is soms al genoeg.” Wendy vindt dat meer mensen zich vrijwillig moeten inzetten: “Doe het gewoon! Je bouwt een band op, je helpt iemand en het is gezellig. Er is altijd wel iemand die een beetje gezelschap kan gebruiken.” In een tijd waarin we elkaar minder vanzelfsprekend tegenkomen, laten Wendy en Annemarieke zien dat contact niet moeilijk hoeft te zijn. Een gesprek, een wandeling, even aandacht – soms is dat al genoeg om iemands week een beetje mooier te maken.

Voor veel ouderen is het geen vanzelfsprekendheid meer om eropuit te gaan. Een wandeling, een praatje of gewoon even buiten zijn kan al een wereld van verschil maken. Voor de 89-jarige mevrouw Handjes-Brandjes is de maandagochtend inmiddels heilig: dan staat Rein voor de deur. Al maanden wandelen ze samen door Weesp: altijd precies een uur, tot de klok het bevestigt. “Ze had iemand nodig die met haar ging wandelen”, vertelt Rein, die al vijftien jaar vrijwilliger is via Versa Welzijn. “Susan koppelde ons. Ik ken haar al jaren en toen deze hulpvraag voorbij kwam, dacht ik: dat past precies.” Een wandeling door het verleden Wie denkt dat Rein de gids is, heeft het mis. Mevrouw Handjes-Brandjes leidt hem door straten die voor haar vol herinneringen zitten. “Hij kent Weesp wel een beetje”, zegt ze, “maar niet al die kleine straatjes. Ik vertel hem altijd waar vroeger wat zat. De melkboer… waar mijn kinderen zijn geboren… hoe het hier was toen ik jong was.” Rein geniet daar zichtbaar van: “Mevrouw is nog heel actief. En ze loopt hard hoor, die rollator gaat soms sneller dan ik! Dan zeg ik: rustig aan, anders zijn we in een half uur door heel Weesp heen.” Iedere wandeling heeft een vast ritme. “Klokslag twaalf uur vertrekken we”, zegt Rein. “En we zijn vaak precies een uur later weer terug.” Een vrijwilliger met een groot hart Rein begon met vrijwilligerswerk nadat hij vijftien jaar geleden door een ongeluk volledig werd afgekeurd. “Ik heb echt bewust gekozen voor ouderen. Die vertellen, die leven rustig, dat past bij mij.” Wat hij ervoor terugkrijgt? “Heel veel. Als ik thuiskom voel ik me voldaan. Ik kom altijd vrolijk thuis met het idee dat ik iemand echt een fijne dag heb gegeven. Ik zorg voor meerdere ouderen, en soms begint het wel een beetje op mantelzorg te lijken, dan is het zwaar. Maar uiteindelijk lig ik in bed en denk ik: het was weer mooi vandaag.” “Alsof ik hem al heel lang ken” Mevrouw Handjes-Brandjes kwam via haar huisarts bij Versa Welzijn terecht. Ze ziet het niet als hulp, maar als een klein feestje op maandagochtend. “Ik kan nog goed lopen, alleen wordt mijn zicht steeds slechter. Dan is het heerlijk om met iemand op pad te gaan. Naar buiten, even kletsen. En Weesp is mooi, vooral langs de molen.” Ze vertelt graag: over haar jeugd in Muiden, de jaren die ze met haar man in Canada woonde, hoe ze uiteindelijk in haar huidige huis terechtkwam. “We kletsen over van alles en nog wat.” Ze beaamt dat ze in het begin te hard liep. “Mijn zus en dochter zeiden het ook al. Nu doe ik rustig aan”, lacht ze.  Warme band De band tussen Rein en mevrouw Handjes-Brandjes is warm en vanzelfsprekend geworden. Ze houden elkaars tempo in de gaten, luisteren naar elkaars verhalen en zien elke wandeling als iets waardevols. Rein: “Je doet iets kleins, maar voor iemand anders is het groot. Dat voel je.” Vrijwilligerswerk hoeft niet ingewikkeld te zijn. Soms is het gewoon een uur wandelen, een herinnering ophalen, of even stilstaan bij de klok die twaalf slaat. Maar voor wie meeloopt, kan het precies dat verschil maken dat telt.

Voor veel ouderen kan een dagelijkse boodschap, een bezoek aan de markt of gewoon een praatje een groot verschil maken. Voor de 94-jarige Truus uit Weesp is het contact met vrijwilliger Maaike een lichtpunt in haar week. Via Burennetwerk kwamen de twee met elkaar in contact, en sindsdien delen ze meer dan alleen een rondje door Weesp. “Ik heb voor langere afstanden een rolstoel, maar ik kon daar helaas niemand bij kopen om mij mee te nemen”, grapt Truus. “En ineens belde Maaike op. Nu maken we om de week een rondje door Weesp en gaan we vaak naar de markt of het centrum. Ik ben daar echt heel blij mee.” Waarom niet samen? Maaike, vrijwilliger en moeder, zag een kans om iets te betekenen. “Toen onze jongste naar school ging, dacht ik: wat ga ik doen? Toen kwam de hulpvraag van Truus voorbij. Naast dat ik het echt gezellig vind om op die manier samen op pad te gaan, past het ook precies bij mijn dinsdagochtendroutine. Ik moet toch mijn boodschappen doen, waarom dan niet samen?” De ontmoetingen zijn niet alleen praktisch; ze brengen ook verbinding en herinneringen. Truus: “Leuk om met iemand uit een jongere generatie op te trekken. We praten over van alles: dagelijkse dingen, vroeger maar ook over moeilijke tijden. Ze vervolgt: “Als we samen Weesp in trekken, of over de markt lopen, hoop ik eens iemand tegen te komen van vroeger. Maar ja, dat gebeurt eigenlijk nooit. Dat is op mijn leeftijd niet meer zo vanzelfsprekend. Nu kan ik eens wat vertellen, laten zien hoe dingen vroeger gingen. En Maaike vindt het leuk om daarnaar te luisteren.” Voor Maaike is de ervaring even waardevol. “Het voelt als een kleine moeite, maar je krijgt er zelf zo veel voor terug. Het is niet zwaar; het is vooral iets leuks waar we beide plezier aan hebben. Het is echt een toevoeging.” Oud speelgoed Als Maaike’s zoon vakantie heeft op school gaat hij ook graag mee naar Truus. “Hij vindt het oude speelgoed dat ik van vroeger heb zo leuk”, vertelt de 94-jarige Weesper. “Zoals deze priktol”, ze staat op om de tol uit een lade uit de kast te pakken. De eerste keer verdwijnt de tol gelijk onder de kast, maar na de tweede keer opwinden blijft de tientallen jaren oude priktol een tijdje over de grond draaien. “Ik heb zelf ook kinderen en kleinkinderen, maar die zijn inmiddels allemaal volwassen en komen ook niet dagelijks langs. Dus ik vind het altijd erg gezellig en leuk als Maaike er is, vooral met haar kleine zoon erbij.”  Win-winsituatie De band tussen beide is inmiddels hecht en vriendschappelijk. Truus: “Ik zou het zeker missen als het stopt. Het is een win-winsituatie. Er zijn meer mensen zoals ik in de buurt die ook graag mee zouden willen, het werkt aanstekelijk.” Vrijwilligerswerk, zo blijkt, hoeft niet groots of ingewikkeld te zijn. Het kan simpelweg een wandeling zijn, een praatje, een gezamenlijke boodschap. En soms brengt het generaties bij elkaar op manieren die je niet had verwacht. Maaike sluit af: “Er is zoveel vrijwilligerswerk te doen in de regio, er is altijd wel iets dat past. En het mooiste: je merkt dat je echt een verschil maakt in iemands leven, terwijl je er zelf net zo veel voor terugkrijgt.”