Rein wandelt elke maandag met 89-jarige mevrouw door Weesp: ‘Alsof ik hem al jaren ken’

Vrijwillige inzet kent voor de 75 jarige Casper Blok geen geheimen. Al 25 jaar zet hij zich in als vrijwilliger. Hij startte hiermee toen hij nog werkte als maatschappelijk werker. Inmiddels is hij gepensioneerd en zet hij zich nog steeds graag in voor een ander. Wat hij zoal doet als vrijwilliger? “Een hele boel. Ik heb net iemand weggebracht naar Schiphol; ik zet mij vrijwillig in als chauffeur. Verder lees ik voor aan een Turks meisje dat de Nederlands taal moet leren. Ook bij de bibliotheek heb ik het nodige gedaan. Verder help ik mensen in de buurt met klusjes. Ik schilder bijvoorbeeld een muurtje of hang een schilderij op bij iemand thuis. Straks heb ik ook nog een afspraak, omdat ik mij ga inzetten als mentor voor mensen die ondersteuning nodig hebben.” Wat drijft iemand om zich al zo lang en zo vaak in te zetten als vrijwilliger? “Ik vind het belangrijk om mensen die het wat minder hebben te helpen. Door mij in te zetten als vrijwilliger kan ik een ander ondersteunen. Mensen vinden het fijn dat ik hen help.” Casper doet dus een heleboel, maar loopt er niet graag mee te koop. Hij vindt dat het vanzelfsprekend moet zijn om een ander te helpen. “Ik ga niet lopen pochen over hetgeen dat ik doe. Daar gaat het voor mij helemaal niet om. Ik doe het allemaal belangeloos.” Op de vraag of zijn inzet een ander helpt te groeien, antwoordt hij bescheiden: “ligt eraan wat ik voor iemand doe. Ik heb wel een mooie ervaring gehad bij Ketikoti. Daar raakte ik in gesprek met een mevrouw. Dat was een heel mooi en open gesprek. Ze zei dat ze mij dingen vertelde waar ze niet vaak over kon spreken. Dat voelde voor haar heel open en bevrijdend. Andersom was het voor mij ook mooi om op die manier de verbinding aan te gaan met een ander. Dat doet mij goed.” Casper vindt het belangrijk om alleen dingen te doen die echt iets betekenen voor een ander. “Nu ik wat ouder ben doe ik als vrijwilliger alleen dingen die ik echt leuk vind en waarbij ik echt iets kan betekenen voor een ander. Ik vind het fijn als ik mensen na een klus met een goed gevoel kan achterlaten.” Wil je ook iets kunnen betekenen voor een ander? Kijk dan op de vacaturebank van de Versa Vrijwilligerscentrale voor leuke vrijwilligersklussen bij jou in de buurt. Dit artikel maakt deel uit van de campagne 'Alles dat je aandacht geeft groeit'. Klik hier als je meer wil weten over deze campagne .

‘Je hoeft geen voetbalgek te zijn om dit te doen, want er is zoveel meer’ Hilco Klinkert (42) werkt als marketing- en communicatiespecialist en zet die vaardigheden ook in als vrijwilliger bij het communicatieteam van FC Weesp. “Als je kind bij een vereniging zit, dan wordt van jou als ouder verwacht dat je iets doet. Dat vind ik heel redelijk. Bij FC Weesp kun je bardiensten draaien, of schoonmaken. Maar ik doe liever iets waar ik energie van krijg en wat ik leuk vind. Zo zet ik mijn skills nuttig in en draag ik wat bij aan de club.” Hilco woont met zijn vrouw Fieke sinds 2017 in Weesp. Ze hebben twee zoons: Jacob van 8 en Aaron van 3. “Hiervoor woonden we in Amsterdam Oost. Daar zat ik op volleybal. Dat heb ik hier in Weesp voortgezet bij Oberon. Bij volleybal viel voor mij het kwartje: dit is een vereniging, vóór en dóór mensen. Als je lid bent wordt dus van je verwacht dat je ook iets terugdoet. Dat besef was er ook toen Jacob ging spelen bij FC Weesp.” ‘Iets wat bij me past’ Voor zijn werk als marketing- en communicatiespecialist bij ALLSAFE is Hilco dagelijks bezig met marketingcampagnes, interne en externe communicatie en alles wat daarbij komt kijken. “Omdat Jacob bij FC Weesp speelde, ging ik kijken wat ik daar kon doen. Kantinediensten draaien, schoonmaken of helpen in het klusteam waren allemaal opties. Maar ik doe liever iets wat bij me past. Het viel me op dat de nieuwsbrief van FC Weesp voor verbetering vatbaar was. Toen ik dat aangaf is het balletje gaan rollen en werd ik voorgesteld aan het net gevormde communicatieteam van de club. Inmiddels ben ik een soort chef van dit communicatieteam.” Strakke huisstijl Voor FC Weesp doet Hilco dus dingen die vergelijkbaar zijn met zijn dagelijkse werk. “Toch is het leuker dan werk, want de verwachtingen zijn anders en mensen zijn heel snel blij en tevreden. Ik vind het bijvoorbeeld heel leuk om me met social media bezig te houden en beeld erbij te maken. Dat doe ik voor mijn werk ook, maar bij FC Weesp heb ik veel meer vrijheid.” Dat betekent niet dat hij zomaar alles online kan zetten, benadrukt hij. “We hebben een huisstijlboek bij FC Weesp, want iemand uit het communicatieteam werkt als UX-designer bij ING en vindt het leuk zich daarmee bezig te houden. Dat is toch geweldig? Zo komt het dat FC Weesp een hele strakke huisstijl heeft. En daar kan ik dan weer mee uit de voeten bij het maken van bijvoorbeeld de icoontjes voor alle whatsappgroepen van de club.” Mooie plannen Toch frustreert de vrijheid en het vrijwillige karakter van het communicatieteam Hilco soms ook. “Ik wil heel veel doen, maar er is nog zoveel meer te doen. Je kunt mooie plannen maken om iets heel goed te doen, maar als er vervolgens geen handen zijn om het uit te voeren, dan komt het niet van de grond. Daar heb ik me wel eens op verkeken. En er zijn voor het communicatieteam van FC Weesp soms ook ad hoc klusjes. Dan heeft iemand bijvoorbeeld over drie dagen een flyer nodig. We moeten dus flexibel zijn, maar daar hou ik wel van.” Hij lacht. Bredere missie Hilco bekent dat hij ondanks zijn betrokkenheid bij FC Weesp eigenlijk niet zoveel met voetbal heeft. “Ik ben niet zo’n voetballer, maar ik speel het nog liever dan dat ik het kijk. Gelukkig is er bij zo’n grote vereniging als FC Weesp heel veel meer te doen dan voetbalgerelateerde zaken. Je hoeft dus niet per se voetbalgek te zijn om toch iets bij te dragen.” Bovendien is de missie van FC Weesp ook breder dan alleen voetbal, vervolgt hij. “FC Weesp zet zich ook in voor maatschappelijke betrokkenheid bij de buurt, onder andere door de kantine beschikbaar te stellen voor sociale activiteiten. Dus daar staan we als club ook voor en dat motiveert me nog meer om me voor FC Weesp in te zetten.” ‘Wat kan ik zelf doen?’ Dit vrijwilligerswerk voelt voor Hilco nooit als een verplichting. “Het is superleuk om te doen, maar je moet het wel leuk voor jezelf blijven houden. Anders raak je gedemotiveerd en dan haak je af. En dan hebben ze niks meer aan je. Natuurlijk heb ik er soms ook wel eens even geen zin in. Dan doe ik een weekje niet zoveel en dan pak ik het daarna weer op. Dat mag ook. Als je er maar over communiceert, want dat is het allerbelangrijkste.” “Als ik het ergens niet mee eens ben, dan denk ik ook: wat kan ik hier zelf aan veranderen? Zo hebben we nu met het communicatieteam besloten dat een maandelijkse vergadering niet werkt en gaan we kijken hoe we het beter vorm kunnen geven. Het is fijn dat dat kan. Ik ben iemand die altijd aangeeft wat hij vindt en op zoek gaat naar manieren om het te verbeteren. En daar is gelukkig ruimte voor bij FC Weesp.” Hilco denkt kort na en besluit dan: “Eigenlijk vind ik FC Weesp, mijn vrijwilligerswerk en alle aspecten die daarbij komen kijken zo leuk, dat als het een betaalde baan zou zijn ik er zo voor zou tekenen!”

“Elke dinsdagavond help ik bij de filmavond. Dan halen we de bewoners op en geven we ze een lekker plekje in het theater, met een kopje koffie en koekje erbij natuurlijk. Dan kijken we een film, een opera, of een tv-show van vroeger.” Met een stralende lach vertelt Sude over haar vrijwilligerswerk. Ze is zestien, zit in het eindexamenjaar van het tweetalig VWO en heeft een bijbaan bij de Dekamarkt. Toch maakt ze elke week tijd vrij om vrijwilligerswerk te doen bij Hogewey. “Ik was heel verlegen en een beetje nerveus. Mijn moeder werkt bij Hogewey en zei dat vrijwilligerswerk goed voor me zou zijn. Hier kom je weer hele andere mensen tegen dan op school en je leert op een andere manier met mensen om te gaan. Dus toen heb ik me aangemeld. Ik vond het meteen leuk, want ik werk met hele leuke collega’s die hun waardering uitspreken, dat is fijn. Het geeft me ook voldoening om plezier te maken met de bewoners en op die manier iets bij te dragen aan hun geluk.” Glimlachend voegt ze toe: “Dit vrijwilligerswerk heeft mijzelf ook echt geholpen om mijn sociale vaardigheden uit te breiden en mijn grenzen te verzetten.” ‘Soms doen we een polonaise’ “Veertien jaar geleden is mijn man overleden,” vertelt de achtenzeventigjarige Corrie. “Toen was ik ineens alleen. Ik dacht: dan kan ik maar beter leuke dingen gaan doen, want ik ben altijd erg van het gezellig maken. Mijn schoonzus zei: ‘Ga vrijwilligerswerk doen bij Hogewey’. In eerste instantie leek me dat niks. Ik had nog nooit met dementie te maken gehad en wist niet of ik daar wel mee om kon gaan. Maar ik ben toch eens gaan kijken en werd meteen enthousiast.” Elke woensdagavond helpt Corrie bij het borreluurtje op Hogewey. “Dan halen we de mensen op, draaien oude muziek en gaan we borrelen en dansen. Soms doen we zelfs een polonaise. Echt een feestje hoor!” Ze lacht vrolijk. “Op donderdag ben ik hier ook, eerst bij het smartlappenuur. Dan zingen we met elkaar, gezellig met een kopje koffie en een koekje. En ’s middags is het brei-uurtje, maar sommige bewoners gaan dan schilderen of kleuren.” Corries ogen beginnen te twinkelen. “Dat is zo gezellig. En het leuke is dat tijdens zo’n activiteit de gesprekken op gang komen. Vooral over vroeger. Vorige week vertelde een bewoner nog over het maandverband dat vroeger altijd aan de lijn hing. En daarna ging het ineens over petroleumstelletjes. Ondanks hun dementie weten de mensen over vroeger nog heel veel. Ik geniet van dat soort gesprekken.” Goed gevoel “Dit vrijwilligerswerk geeft zoveel afleiding en plezier. Ik heb ineens weer collega’s en ik leer heel veel van de jongeren die hier ook werken,” vertelt Corrie. “Natuurlijk is het ook wel eens verdrietig, bijvoorbeeld als je ziet dat een bewoner achteruitgaat, of wanneer iemand overlijdt. Soms is het ook goed dat het kaarsje uitgaat, maar het blijft verdrietig.” Ze is even stil. “Gelukkig overheerst vooral het plezier en ga ik altijd met een goed gevoel naar huis. Dan denk ik: wat was het weer gezellig en wat heb ik veel geleerd.” Daar is Sude het mee eens. “Het is heel erg leuk en leerzaam om met ouderen om te gaan. Soms zeggen ze onbedoeld hele grappige dingen.” Ze lacht. “En ik vind het een fijn gevoel om ze te helpen en het gezellig voor ze te maken. Het voelt soms alsof ik familie ben van de mensen die hier wonen.” Corrie kijkt bewonderend naar Sude. “Wat zeg je dat mooi! Want zo is het echt, het voelt als familie. En ik zou iedereen aanbevelen dat eens te komen ervaren, want bij Hogewey zoeken ze altijd mensen. Zelfs als je denkt dat omgaan met oude mensen niks voor je is, want dat dacht ik eerst ook. Maar het geeft me heel vele voldoening en blijheid.” Sude knikt. “Ik hoor mensen soms zeggen dat ze niet het geduld hebben om met ouderen om te gaan. Maar vrijwilligerswerk helpt juist bij het verzachten van je hart en het vergroten van je geduld. Zo voel ik het. Het brengt blijdschap en geluk om andere mensen te helpen. En ik denk dat het heel veel mensen goed zou doen om meer goed te doen.”