Vrijwilligerscentrale Hilversum en Wijdemeren

Een van de genomineerde Vrijwilligers voor de Vrijwilliger van het jaar 2025 is Samer Al-Khawaldeh, die in 2024 is begonnen met vrijwilligerswerk bij SC 't Gooi via Vluchtelingenwerk Hilversum en ons kantoor. Dit is zijn verhaal; Hallo, eerst wil ik mezelf kort voorstellen. Mijn naam is Samer Muhammad Al-Khawaldeh. Ik ben 38 jaar oud en ik ben getrouwd en we hebben drie meisjes. Mijn vorige baan in Syrië was sportleraar, daar heb ik een periode als voetbalcoach gewerkt en veel wedstrijden gefloten. Hier in Nederland ontmoette ik de werkcoach van Vluchtelingenwerk, mevrouw Jenni Richardson, die me hielp om naar de Vrijwilligerscentrale Hilversum te gaan. Daar heb ik een kennismakingsgesprek gehad met Nicole en hebben we gesproken over wat ik leuk vind en waar mijn interesses lagen. Al snel werd duidelijk dat ik affiniteit had met voetballen. Na het gesprek werd er contact gelegd met Bibeane van de voetbalclub SC ’t Gooi. We zouden beginnen met werken in de keuken en we zouden kijken naar mogelijkheden om te assisteren bij het wedstrijd fluiten. Bij SC ‘t Gooi ontmoette ik hele aardige mensen. Na het zien van mijn CV vertelde ze me of ik voor hen kon werken als scheidsrechter, omdat er velen te kort waren. Na overleg met de heer Humphrey werd de dag en het tijdstip van mijn eerste wedstrijd gekozen en hij voorzag mij van een uniform en schoenen speciaal voor de scheidsrechters. Ik ben toen die wedstrijd gaan fluiten in het uniform, dat was best spannend. De wedstrijd was inderdaad uitstekend en de reacties waren geweldig na de wedstrijd, dat was erg bemoedigend. Elke zaterdag leid ik nu een wedstrijd en de sfeer is erg spannend. Als het mogelijk is, wil ik graag mijn werk als voetbalscheidsrechter of -coach voortzetten. Ik doe vrijwilligerswerk vooral voor mijn integratie in de Nederlandse samenleving en om de Nederlandse taal te spreken en te leren. Over het algemeen ben ik erg gepassioneerd over mijn werk op dit gebied, omdat ik er al van jongs af aan dol op ben. Daarom ben ik blij met het vrijwilligerswerk bij SC ’t Gooi. Samer Muhammed Al-Khawaldeh PS. Inmiddels is Samer nog steeds actief bij SC 't Gooi en fluit hij wekelijks wedstrijden. Hij heeft het enorm naar zijn zin en is heel blij met zijn vrijwilligerswerk. Bibeane, die de Vrijwilligers begeleidt bij de voetbalvereniging, is erg blij met zijn bijdrage en zijn vriendelijkheid. Hij doet het heel goed, vertelde ze mij, echt superleuk! Ook is Samer herenigt met zijn gezin en dat maakt hem heel gelukkig.

Druk bezig staat Eugene het dierenhok schoon te maken. Naast de prachtige grote bomen aan de rand van de Dierenweide is hij gefocust aan het werk, heerlijk in zichzelf. Ik zwaai naar hem en ik denk ‘die is goed bezig!’. Tijdens een bezoek aan Dierenweide Zonnehoeve sta ik het terrein te bewonderen, wat ziet het er prachtig uit. Er is een hoop werk verzet, de entreepoort is nieuw en van ijzer, de omheining is strak en netjes, ook hebben sommige hokken een goed stevig trapje. Ook de voederplaats en de chillplek voor Vrijwilligers hebben een opknapbeurt gehad. Wat hebben de Vrijwilligers hier hard gewerkt. Ik raak in gesprek met Eugene, de jongeman die zo lekker aan het werk was, hij is erbij komen staan. Waarom doe je dit werk, vraag ik hem. Met glunderende ogen vertelt hij dat de natuur hem rust geeft en die rust heeft hij nodig. Eugene vervolgt dat hij veel in zijn hoofd zit en al die gedachten, die alle kanten op schieten levert hem meer onrust op dan hij lief is. Maar hier tussen de bomen en het fysiek bezig zijn, houdt hem ver van zijn gedachten. En fysiek is het zeker, want het schoonmaken van de dierenhokken is een stevige klus. “Ja, soms vergeten mensen dat in verbinding zijn met jouw omgeving heel belangrijk is. De bomen zien en horen in de wind, dat is heerlijk”, zegt Eugene. “Voorheen zat ik vaak op mijn mobiel, daardoor raakte ik steeds mee geïsoleerd van mijn omgeving. Uiteindelijk zat ik meer in mijn hoofd met alle gedachten Nu kijk ik gedurende mijn werk niet op mijn telefoon en dat voelt heerlijk. Sterker nog, ik kijk er zelfs niet naar als ik hiernaartoe fiets. Daardoor heb ik volledige aandacht voor deze mooie omgeving. Ik zie de bomen, ik sta letterlijk met mijn voeten in de aarde (soms modder hahaha), ik aai de dieren en ik drink koffie met het team. Ik voel weer verbinding met de wereld om mij heen en ik ben met mijn lijf bezig". Eugene vertelt verder “ik zit in een traject met een jobcoach bij USG/Restart. Zij attendeerde mij op de website van de Vrijwilligerscentrale en daar zagen we vacature van de Dierenweide, wat mij veel steun gaf en geeft. Ik kom helemaal tot rust, dat laten die dieren (en mensen) mij ook voelen, alive, juist door het "basale", pootjes in de aarde. Ik weet dat het een lange weg terug is naar mij weer "volledig voelen" i.p.v. gefragmenteerd en dat zal vanaf hier met een nieuw ritme dat begint te ontstaan, meer zelfzorg en rust alleen maar beter gaan.” Ik ben onder de indruk van zijn verhaal. Eugene, wat ben je een wijze man en goed bezig, je hebt helemaal gelijk. Nicolette de beheerder van het terrein, of eigenlijk kan ik zeggen de super-Vrijwilliger van de Dierenweide Zonnehoeve, is heel blij met Eugene. Hij werkt goed door, pakt het prima op en werkt fijn mee met het team. Tot slot Eugene, heeft het effect van deze natuur ook invloed op de rest van de week voor jou en jouw gedachtes? “Dat is een goede vraag, dat begint te komen, ja het heeft zeker effect” zegt hij. Eugene is inmiddels 5 weken aan het werk bij de Dierenweide Zonnehoeve en kent al een hoop namen van de geiten, konijnen en ezels. Momenteel werkt hij op alleen op de dinsdag en terwijl Nicolette erbij komt staan vult zij aan “En binnenkort ook de vrijdag”. Tegelijkertijd zie ik Eugene glunderen. Tweemaal in de week in verbinding staan met de natuur, dat is een fijn vooruitzicht. Dank je voor het gesprek, Eugene!

Via de Meedoen balie bij het COA vond de eerste ontmoeting plaats tussen Nicole van de Vrijwilligerscentrale en Shukri. Shukri is Koerdisch komt uit Syrië en verblijft in Gooiland, de opvanglocatie van het COA in Hilversum. Hij is nu 5 maanden in Nederland en wacht op een verblijfstatus. Drie keer per week volgt hij een uur Nederlandse taalles en het valt gelijk op hoe goed hij in die korte tijd al Nederlands kan spreken. ‘Nederlands is nu mijn taal’ zegt hij. In Syrië had hij een welvarend en goed leven. Hij had 10 winkels, een mooi huis, een boerderij met landbouwgrond waar hij gewassen verbouwde. Daarnaast had hij een centrum waar hij werkte als hij fysiotherapeut, want dat is zijn beroep al 28 jaar. De situatie in Syrië is niet goed en onveilig. Laatst kreeg hij bericht dat zijn vrouw die nog in Syrië verblijft gewond is geraakt bij een Turks bombardement in zijn regio. Zij is geopereerd, gelukkig gaat het nu weer wat beter met haar. Zijn twee dochters verblijven ook nog in Syrië, de één is gehuwd en de ander is vrijgezel, zij zijn ingenieur. Shukri belt ze bijna dagelijks. Zijn zoon woont in Duitsland en heeft inmiddels de Duitse nationaliteit gekregen. Hij studeert daar computertechniek. Shukri is via een heftige vluchtroute via Turkije, Roemenië en Duitsland in Nederland terecht gekomen. Hij vertelt over lange en moeizame wandelingen door de bergen, over een muur van 3,5 meter heen klimmen en vervolgens naar beneden moeten springen. Een actie die gebroken voeten en ander verwondingen veroorzaakt bij zijn vluchtgroep. Hoe de kogels om zijn oren vliegen bij de grens van Turkije, die andere verwonden en waardoor sommige zelfs stierven. Shukri vertelt over Roemenië waar hij 5 dagen buiten op een balkon verblijft met alleen water. Eten kopen kan maar 3x zoveel meer dan normaal. Hoe zijn telefoon tijdens de reis kapotging en hij deze kwijtraakte in Duitsland en hoe hij daar door een vrachtwagen in de middle of nowhere werd achtergelaten. Er zou een auto komen die hem verder zou brengen naar Nederland maar die kwam niet. Na 24 uur en een verschrikkelijke, pikdonkere nacht in de regen, ellende en de wanhoop nabij, zag hij gelukkig iemand, die hem hielp, ophaalde en opving. En zo kwam hij in Nederland terecht. Shukri hoopt in Nederland een nieuw leven op te bouwen. Hij noemt de vriendelijkheid van de mensen, de mensen groeten je hier zegt hij. Het liefst wordt hij natuurlijk herenigd met zijn vrouw. Via de Vrijwilligerscentrale werkt hij nu sinds tien maanden als vrijwilliger, bij Amaris met handmassage bij ouderen en bij Entermedia als krantenbezorger. Shukri is dankbaar voor de opvang in Nederland en blij om iets terug te kunnen geven aan de maatschappij en mensen hier. Hij wil goed doen voor anderen, dat is zijn doel nu. Zijn ogen stralen als hij vertelt hoe hij de oudere mensen bij Amaris helpt. Voor hem is het geven van handmassage iets eenvoudigs want in Syrië behandelde hij als fysiotherapeut mensen met ernstige fysieke klachten, verlamming door beroertes, rug, nekklachten, klachten aan gewrichten etc. Shukri vertelt over een patiënt die hij in Syrië had, die halfzijdig verlamd was en alleen nog via een maagsonde gevoed kon worden. De patiënt was door vijf artsen eigenlijk al opgegeven toen Shukri de patiënt ging behandelen. Na 6 maanden en dagelijkse behandelingen begon de man beter te eten en zien en kon de man een paar stappen lopen. Ook bezorgt Shukri wekelijks kranten in een 4-tal wijken in Hilversum, dat doet hij elke donderdag. Het Hilversums Nieuws en de extra editie wordt door hem persoonlijk bezorgd in uw brievenbus. Dat doet hij met plezier en overtuiging, en hij mist geen enkele brievenbus! Dat is prettig voor hem, want hij leert hierdoor Hilversum kennen en zijn Nederlandse taal wordt beter. Bovendien verdient hij een klein beetje. Met dat geld kan hij iets kopen voor zichzelf zoals goede schoenen. Alleen Shukri heeft geen fiets, alles doet hij lopend en al bijna een jaar lang. Het COA heeft geen fiets voor hem, zo ook Entermedia en wij niet, maar misschien u wel? Is er iemand in Hilversum die een fiets voor Shukri heeft? Shukri is blij in Hilversum, hij wil niet meer terug naar Syrië, naar zijn ‘oude’ leven. Hopelijk wordt het mogelijk voor hem om hier een bestaan op te bouwen samen met zijn vrouw en moeder (zijn kinderen zijn groot en getrouwd, hebben hun eigen leven) en dan ook zijn oude beroep als fysiotherapeut uit te oefenen. Dat is zijn grootste wens!