Vrijwilligerscentrale Hilversum en Wijdemeren

Tijdens de opening van de tweede Buurt-mobi in Kerkelanden afgelopen vrijdag 11 april bij wijkcentrum De Koepel raakte ik in gesprek met chauffeur Martin. Tussen het bonte gezelschap van vrijwilligers, inwoners en speciale gasten en onder de feestelijke vlaggetjes staan de twee Buurt-mobi's te pronken, de ene is grijs en de andere rood. "Die rode gaat straks een promotour doen in andere wijken" vertelt Martin, "daarmee laten we zien hoe het werk". De Buurt-mobi is namelijk een groot succes in Kerkelanden en vele inwoners zijn daar blij mee. Martin woont zelf in Kerkelanden. Twee jaar geleden is hij gestopt met zijn werk bij de Politie, dat hij in Baarn, Soest, Bunschoten en Spakenburg uitvoerde. Martin verhuisde toen naar Hilversum waar hij vrijwilligerswerk deed bij sportvereniging Olympia '25. Want stilzitten is niets voor Martin, "ik moet toch ergens mijn pensioen mee verdienen?" vertelt hij lachend. Dat vrijwilligerswerk deed Martin met plezier totdat hij de advertentie zag 'Buurtmob-chauffeurs gezocht'. Dat sprak hem gelijk aan, vooral ook omdat Martin echt iets wilde betekenen voor iets of voor een ander en het liefst zonder stress. Martin reageerde op de advertentie en maakt een afspraak met Monique van de Buurt-mobi. Hij is toen binnengelopen bij De Koepel, maakte kennis met Monique en het klikte meteen met haar. Zeker omdat zij ook bij de Politie heeft gewerkt, dus die zaten gelijk samen te kletsen. Ja, de functie 'chauffeur Buurt-mobi' was precies wat Martin wilde gaan doen, iets sociaals in de wijk en het leek hem hartstikke leuk werk. Na deze kennismaking en natuurlijk een een rij-test was hij geslaagd! Voor Martin geldt 'vrijwilligerswerk is vrijwillig maar niet vrijblijvend', dat motto draagt hij hoog in het vaandel. Dus afspreken is uitvoeren en niet lullen maar poetsen. Samen met andere chauffeurs hebben ze een app waarin ze de ritten verdelen, voor elkaar invallen en elkaar ondersteunen. Elk dagdeel van de week (exclusief het weekend) is gevuld met een chauffeur. Martin draait een vaste dienst per week en valt in waar het nodig is. Verder houdt hij de week vrij voor sporten in de sportschool, fietsen en gezellige uitjes met zijn vrouw. Wanneer hij op vakantie gaat (met de caravan naar Frankrijk) vallen zijn mede-chauffeurs voor hem in. Wat spreekt jou zo aan aan deze functie, Martin? Vooral de gesprekken die je hebt met de mensen, de Buurt-mobi is een middel en de gesprekken zijn vaak het doel. Vorm van alleen-zijn dat je met een gesprek in een Buurt-mobi neutraliseert. Mensen in beweging houden, zodat zij onder de mensen blijven en anderen tegenkomen in het winkelcentrum. Soms moet hij de mensen geruststellen als hij ze naar de wachtkamer van een huisarts brengt; 'geeft niets hoor als het uitloopt, ik wacht op u'. Martin belt of appt dan met de planner en wordt er iets verschoven in het rooster, zodat hij op degene kan opwachten en weer veilig naar huis kan brengen. "Dan stel je de mensen gerust en dat maakt hen blij". En die flexibiliteit maakt Martin ook weer blij. Of als hij hoort van de mensen dat ze meer moeten lopen, dan lopen ze zelf naar het winkelcentrum toe en haalt Martin hen alleen op van het winkelcentrum met de boodschappen. "Dat noemen we een enkel ritje", vertelt hij. Soms hoort Martin hele verhalen, van een het-ene-oor-in-en-het-andere-oor-uit gesprekken tot en met hele serieuze en gevoelige onderwerpen. Dan wordt er gevraagd "U geeft het toch niet door he?" en stelt Martin hen gerust met de woorden "Nee hoor, alles wat u zegt blijft bij mij". Dan zie je de geruststelling over de gezichten glijden. Een enkele keer heeft Martin gesprekken gehad over euthanasie. Iemand wilde euthanasie gaan doen en ging daarvoor meerdere malen naar de huisarts en het ziekenhuis. Dan praat je over je dat onderwerp en de beweegredenen en dat maakt echt indruk. Op een gegeven moment hoorde hij diegene zeggen; "Nou Martin, dit was de laatste keer". Dat blijft dan hangen, vertelt Martin. Martin vindt het chauffeur werk dankbaar en doet het met veel plezier. Na een middag is hij vermoeid maar tevreden. De Buurt-mobi heeft een kleine cabine en mensen praten gemakkelijk in een kleine ruimte tegen een 'vreemde'. "Soms voelt het als Joris Linssen in de taxi!" vertelt Martin met een lach op zijn gezicht. Met dank aan Buurt-mobi chauffeur Martin en medewerkers van De Koepel.

…..Er was eens, lang geleden……, zo zou je het verhaal van Eddie kunnen beginnen. Over een bewoner die naar aanleiding van het sloop- en nieuwbouwplan bij het Slachthuisplein (uiteindelijk omgedoopt tot Jac.P. Thijsseplein), in de jaren ’90 het voortouw nam en zijn buren en mensen woonachtig rond het Slachthuisplein samenbracht in een bewonerskoepel bij die ingrijpende verandering. Hij ging in overleg met gemeente en wethouder en welzijnswerkers en zorgde voor een locatie voor bijeenkomsten en zo voor veel cohesie in de wijk. Hij heeft toen samen met zijn vrouw heel veel mensen geholpen om vergoedingen en andere woningen te krijgen. Zo werd hij steeds meer bekend, richtte een bewonersvereniging op en wist de Electrobuurt voor sloop te behoeden en heeft bij de Marconistraat veel mensen kunnen helpen. Later werd Ed gevraagd om deel te nemen in de bewonerscommissie van de Geuzenbuurt. Eddie is iemand die altijd mogelijkheden ziet, niet alleen maar wil praten, maar ook juist een ‘doener’ is die heel veel voor elkaar krijgt. Op papier is hij nog steeds voorzitter van de Geuzenbuurt. Voorheen postbode in Laren en Blaricum, later werd hij beveiliger in het ziekenhuis in Blaricum. Hij is altijd wel maatschappelijk bezig geweest vertelt Ed, zeker als postbode had hij heel veel sociale contacten, dat is Ed, de man die altijd weer mogelijkheden ziet. Hij had veel vrienden en bekenden die in de wijk woonden en startte destijds samen met zijn vrouw met het organiseren van kinderdisco’s en -bingo’s en nam bijvoorbeeld ook het initiatief om bakken met geraniums op te hangen in de wijk. Dit jaar was het de 27 e keer!! De aarde kwam van de gemeente, geraniums kocht hij bij de Amerpoort, die konden dan ook weer wat verdienen, vertelt Eddie. Grappig is het verhaal dat bij hem de geraniums bezorgd werden in maart, maar dat het nog maar heel kleine plantjes bleken te zijn. Zo kwam het dat hij een paar maanden wel 66 bakken in zijn achtertuin had staan met plantjes, die pas na een tijdje groot genoeg waren om in de wijk opgehangen te worden. De geraniums worden nu nog steeds elk jaar opgehangen in de wijk door een vast groepje vrijwilligers/bewoners. Zo werd Ed de “super-vrijwilliger” die hij nog steeds is, van met name wijkcentrum de Geus, oorspronkelijk was dit een oude school en destijds werden hier activiteiten georganiseerd door de SIS (later Versa Welzijn). Door bezuinigingen werd de Geus met met sluiting bedreigd, maar door een bewonersinitiatief en met steun van de bewonersgroepen is het in 2013 gelukt het wijkcentrum open te houden. U begrijpt inmiddels wel wie hierin een belangrijke aanjager was… Eerst zou het tijdelijk zijn, maar het ging zo goed en was zo’n succes dat er een stichting is opgericht. Ed scharrelde veel spullen bij elkaar, daar is hij goed in. Het wijkcentrum werd drukker en drukker en is helemaal opgeknapt en nu is het nog steeds een begrip in de wijk. De coronaperiode was wel een zware periode, door de afhankelijkheid van huurders, maar uiteindelijk is het gelukt om het goed voort te zetten. Ed speelt ook hier nog steeds een grote rol als vrijwilliger; is verantwoordelijk voor het beheer, financiën, overlegt met de gemeente en is tevens een bestuurslid. Het wijkcentrum is in gebruik voor allerlei cursussen/workshops en andere activiteiten, ruimtes worden verhuurd aan verschillende clubs en bewonersinitiatieven. Het wijkcentrum wordt volledig gerund door een vaste groep vrijwilligers en draait zonder subsidie grotendeels uit huurdersopbrengsten. Het is een goed voorbeeld van wat mogelijk is als je mensen bij elkaar brengt en hoe veel vrijwilligers als Eddie en vrijwilligerswerk kunnen betekenen in een wijk! Er is nog zo veel te doen, samen te brengen en samen te werken, Ed heeft nog vele ideeën, komt overal en wordt voor veel gevraagd om mee te denken over de organisatie van activiteiten.

Een van de genomineerde Vrijwilligers voor de Vrijwilliger van het jaar 2025 is Samer Al-Khawaldeh, die in 2024 is begonnen via Vluchtelingenwerk en Vrijwilligerscentrale Hilversum en kwam als Vrijwilliger terecht bij SC 't Gooi. Dit is zijn verhaal; Hallo, eerst wil ik mezelf kort voorstellen. Mijn naam is Samer Muhammad Al-Khawaldeh. Ik ben 38 jaar oud en ik ben getrouwd en we hebben drie meisjes. Mijn vorige baan in Syrië was sportleraar, daar heb ik een periode als voetbalcoach gewerkt en veel wedstrijden gefloten. Hier in Nederland ontmoette ik de werkcoach van Vluchtelingenwerk, mevrouw Jenni Richardson, die me hielp om naar de Vrijwilligerscentrale Hilversum te gaan. Daar heb ik een kennismakingsgesprek gehad met Nicole en hebben we gesproken over wat ik leuk vind en waar mijn interesses lagen. Al snel werd duidelijk dat ik affiniteit had met voetballen. Na het gesprek werd er contact gelegd met Bibeane van de voetbalclub SC ’t Gooi. We zouden beginnen met werken in de keuken en we zouden kijken naar mogelijkheden om te assisteren bij het wedstrijd fluiten. Bij SC ‘t Gooi ontmoette ik hele aardige mensen. Na het zien van mijn CV vertelde ze me of ik voor hen kon werken als scheidsrechter, omdat er velen te kort waren. Na overleg met de heer Humphrey werd de dag en het tijdstip van mijn eerste wedstrijd gekozen en hij voorzag mij van een uniform en schoenen speciaal voor de scheidsrechters. Ik ben toen die wedstrijd gaan fluiten in het uniform, dat was best spannend. De wedstrijd was inderdaad uitstekend en de reacties waren geweldig na de wedstrijd, dat was erg bemoedigend. Elke zaterdag leid ik nu een wedstrijd en de sfeer is erg spannend. Als het mogelijk is, wil ik graag mijn werk als voetbalscheidsrechter of -coach voortzetten. Ik doe vrijwilligerswerk vooral voor mijn integratie in de Nederlandse samenleving en om de Nederlandse taal te spreken en te leren. Over het algemeen ben ik erg gepassioneerd over mijn werk op dit gebied, omdat ik er al van jongs af aan dol op ben. Daarom ben ik blij met het vrijwilligerswerk bij SC ’t Gooi. Samer Muhammed Al-Khawaldeh PS. Inmiddels is Samer nog steeds actief bij SC 't Gooi en fluit hij wekelijks wedstrijden. Hij heeft het enorm naar zijn zin en is heel blij met zijn vrijwilligerswerk. Bibeane, die de Vrijwilligers begeleidt bij de voetbalvereniging, is erg blij met zijn bijdrage en zijn vriendelijkheid. Hij doet het heel goed, vertelde ze mij, echt superleuk! Ook is Samer herenigt met zijn gezin en dat maakt hem heel gelukkig.