De Held van het veld

Tijdens de opening van de tweede Buurt-mobi in Kerkelanden afgelopen vrijdag 11 april bij wijkcentrum De Koepel raakte ik in gesprek met chauffeur Martin. Tussen het bonte gezelschap van vrijwilligers, inwoners en speciale gasten en onder de feestelijke vlaggetjes staan de twee Buurt-mobi's te pronken, de ene is grijs en de andere rood. "Die rode gaat straks een promotour doen in andere wijken" vertelt Martin, "daarmee laten we zien hoe het werk". De Buurt-mobi is namelijk een groot succes in Kerkelanden en vele inwoners zijn daar blij mee. Martin woont zelf in Kerkelanden. Twee jaar geleden is hij gestopt met zijn werk bij de Politie, dat hij in Baarn, Soest, Bunschoten en Spakenburg uitvoerde. Martin verhuisde toen naar Hilversum waar hij vrijwilligerswerk deed bij sportvereniging Olympia '25. Want stilzitten is niets voor Martin, "ik moet toch ergens mijn pensioen mee verdienen?" vertelt hij lachend. Dat vrijwilligerswerk deed Martin met plezier totdat hij de advertentie zag 'Buurtmob-chauffeurs gezocht'. Dat sprak hem gelijk aan, vooral ook omdat Martin echt iets wilde betekenen voor iets of voor een ander en het liefst zonder stress. Martin reageerde op de advertentie en maakt een afspraak met Monique van de Buurt-mobi. Hij is toen binnengelopen bij De Koepel, maakte kennis met Monique en het klikte meteen met haar. Zeker omdat zij ook bij de Politie heeft gewerkt, dus die zaten gelijk samen te kletsen. Ja, de functie 'chauffeur Buurt-mobi' was precies wat Martin wilde gaan doen, iets sociaals in de wijk en het leek hem hartstikke leuk werk. Na deze kennismaking en natuurlijk een een rij-test was hij geslaagd! Voor Martin geldt 'vrijwilligerswerk is vrijwillig maar niet vrijblijvend', dat motto draagt hij hoog in het vaandel. Dus afspreken is uitvoeren en niet lullen maar poetsen. Samen met andere chauffeurs hebben ze een app waarin ze de ritten verdelen, voor elkaar invallen en elkaar ondersteunen. Elk dagdeel van de week (exclusief het weekend) is gevuld met een chauffeur. Martin draait een vaste dienst per week en valt in waar het nodig is. Verder houdt hij de week vrij voor sporten in de sportschool, fietsen en gezellige uitjes met zijn vrouw. Wanneer hij op vakantie gaat (met de caravan naar Frankrijk) vallen zijn mede-chauffeurs voor hem in. Wat spreekt jou zo aan aan deze functie, Martin? Vooral de gesprekken die je hebt met de mensen, de Buurt-mobi is een middel en de gesprekken zijn vaak het doel. Vorm van alleen-zijn dat je met een gesprek in een Buurt-mobi neutraliseert. Mensen in beweging houden, zodat zij onder de mensen blijven en anderen tegenkomen in het winkelcentrum. Soms moet hij de mensen geruststellen als hij ze naar de wachtkamer van een huisarts brengt; 'geeft niets hoor als het uitloopt, ik wacht op u'. Martin belt of appt dan met de planner en wordt er iets verschoven in het rooster, zodat hij op degene kan opwachten en weer veilig naar huis kan brengen. "Dan stel je de mensen gerust en dat maakt hen blij". En die flexibiliteit maakt Martin ook weer blij. Of als hij hoort van de mensen dat ze meer moeten lopen, dan lopen ze zelf naar het winkelcentrum toe en haalt Martin hen alleen op van het winkelcentrum met de boodschappen. "Dat noemen we een enkel ritje", vertelt hij. Soms hoort Martin hele verhalen, van een het-ene-oor-in-en-het-andere-oor-uit gesprekken tot en met hele serieuze en gevoelige onderwerpen. Dan wordt er gevraagd "U geeft het toch niet door he?" en stelt Martin hen gerust met de woorden "Nee hoor, alles wat u zegt blijft bij mij". Dan zie je de geruststelling over de gezichten glijden. Een enkele keer heeft Martin gesprekken gehad over euthanasie. Iemand wilde euthanasie gaan doen en ging daarvoor meerdere malen naar de huisarts en het ziekenhuis. Dan praat je over je dat onderwerp en de beweegredenen en dat maakt echt indruk. Op een gegeven moment hoorde hij diegene zeggen; "Nou Martin, dit was de laatste keer". Dat blijft dan hangen, vertelt Martin. Martin vindt het chauffeur werk dankbaar en doet het met veel plezier. Na een middag is hij vermoeid maar tevreden. De Buurt-mobi heeft een kleine cabine en mensen praten gemakkelijk in een kleine ruimte tegen een 'vreemde'. "Soms voelt het als Joris Linssen in de taxi!" vertelt Martin met een lach op zijn gezicht. Met dank aan Buurt-mobi chauffeur Martin en medewerkers van De Koepel.

Lucy de Vries is een knappe, kleurrijke en vrolijke dame uit Hilversum, die getrouwd is en een dochter heeft van 25 jaren jong en ook eigenaar is van een hondje. Oorspronkelijk komt Lucy uit Rotterdam en is daarbij een trouwe Feyenoord fan. Haar hele schoonfamilie is voor Ajax dus een beetje tegengas is goed, lacht ze me toe. Lucy heeft ruim 30 jaar in de IT-wereld gewerkt, een pittige wereld waar ambitie en ego hoog in het vaandel staan. In deze IT-periode had ze een tussenpose en heeft Lucy zo’n 6 jaar gewerkt als docent Beeldende Kunst en Vormgeving op een middelbare school in de Bijlmer en dat deed ze met veel plezier. Met pretoogjes vertelt ze over deze school, die 2 jaar brugklas hanteerde waardoor VMBO-Basis en Vwo-leerlingen samen in de klas zaten. Dat was gedifferentieerd lesgeven. Lucy wilde meer dan alleen ‘een uurtje creatief zijn’, dus ook echt leren. Bijvoorbeeld over je fijne motoriek ontwikkelen, over culturen en achtergronden, de maatschappelijke waarden van kunst & cultuur. Ook gesprekken over hoe je eruit ziet, welke keuzes maak je, hoe kijk je naar de wereld? Dan kom je de verschillende niveaus van communiceren tegen. Het mentorschap vond Lucy het leukst, dan leer je de leerlingen kennen en volg je hen de twee brugklasjaren lang. “Maar ja, bij 1 of 2 uur lesgeven, ruim je samen op en de volgende 30 leerlingen komen de klas, soms met veel bombarie erbij, alweer binnen en dat gaat de hele dag en week door. Daar had ik het geduld op een gegeven moment niet meer voor.” Het mooie van deze school was wel, dat leerlingen werden beoordeeld naar niveau. Er werd gekeken naar het niveau van de leerling en als die het goed had gedaan dan was het Voldoende. Had diegene het beter gedaan, dan een Goed. Zo werd er dus niet met cijfers gewerkt maar met waarderingen. Het sociale gedrag werd eveneens besproken, hoe ga je met je medeleerlingen om en met de docenten? Dat is super, dat systeem past heel erg bij Lucy. Iemand vroeg eens aan Lucy: “Met hoeveel bruine kinderen werk je nu?”, waarop Lucy goudeerlijk antwoordde: “Geen idee, ik werk met leerlingen”. Na die onderwijsjaren ging Lucy terug naar de IT-wereld, dat ze een paar jaar volhield. Wat volgde was een periode in de ziektewet, dat duurde een tijdje tot het begon te kriebelen. Ze wilde iets gaan doen, verantwoordelijkheid dragen, onder de mensen zijn en iets toevoegen; een vorm van zingeving voelen. Lucy had zich al ingeschreven bij de Vrijwilligerscentrale en zag daar enkele leuke vacatures waarop zij reageerde. Maar de gewenste betrokkenheid en de uitgebreide voorbereiding daarbij was simpelweg net iets teveel verantwoordelijkheid. De Nieuwsbrief van de Vrijwilligerscentrale Hilversum bracht daar verandering in; een oproep voor hulp bij de VC zelf. Graag dacht Lucy! Zo kwam ze terecht bij de Vrijwilligerscentrale Hilversum achter de laptop, ondersteuning bij het registreren, mailen, schema’s en grafieken maken en veel in Excel werken. Lucy wil graag het idee hebben dat ze het kan en dit kan ze uiteraard goed. Na een prettige kennismaking met Nicole is ze alweer een half jaar ‘in dienst’. Voor haar is het werk overzichtelijk, klein kantoor, geen druk wat heel fijn is, en het klikt met Nicole, heel relaxed en schept plezier. Laatst was er een teamoverleg met alle VC’s van Versa en voor een onderdeel was Lucy daarbij, omdat zij een registratieonderdeel had aangepast. Waarop VC-collega Tanya zei: “Ik wil ook een Lucy!” Dat is het leukste van vrijwilligerswerk vertelt Lucy, dat je zo wordt gewaardeerd. “Ik bloeide er helemaal van op en fietste fluitend naar huis!” Na al die jaren in de IT-wereld op hoog niveau en onder hoge druk te hebben gewerkt is wat je doet vanzelfsprekend geworden. Hoe anders voelt die oprechte waardering die ze nu ontvangt. En dat ze iets toevoegt aan het werk van de anderen. “Dat is wat vrijwilligerswerk bij je doet”, vervolgt Lucy, “dan verandert er iets bij je. Je neemt een stap naar vrijwillige inzet en daarmee vind je de ander belangrijk, soms belangrijker dan jezelf. En als je ziet wat jouw inzet bij een ander doet, dat is oprechte waardering. Verrassend wat je ervoor terug krijgt! Het is een cliché ‘geven is leuker dan krijgen’ maar echt waar. Met geven maak je immers verbinding met de ander, bij krijgen ligt de focus op wat je krijgt en minder op wie dat geeft.” Bezige bij Lucy heeft naast haar vrijwillige inzet, haar gezin en huishouden ook een aantal hobby’s: ze is graag creatief met naaien, kantklossen, breien, en boetseert ze met liefde. In de toekomst wil ze een soort kast voor thuis gaan maken. Al eerder heeft ze een kapstok en bijzettafeltjes gemaakt, een volgende keer wordt dat dus een serieus meubelstuk. Daarnaast houdt ze van lezen, fietsen, wandelen met de hond en gaat ze regelmatig naar het Filmtheater in Hilversum. Gelukkig heeft ze een Cineville-pas, waardoor ze vaak in het Filmtheater te vinden is. “Met zo’n pas ga je vaker en zie je werkelijk parels van films.” Elke maandagmorgen werkt Lucy de Vries bij de Vrijwilliger Vrijwilligerscentrale Hilversum. Bedankt Lucy voor je verhaal!

Andre Hersbach is ruim 2 jaar als Energiecoach actief bij Hilverzon, dat hij vrijwillig doet naast zijn betaalde baan als professioneel Tuinman. Hij raakte via de BNR-Radio geïnspireerd op het gebied van energie, de transitie naar zonnepanelen en bewustwording van gas- en elektra verbruik. In combinatie met het fysiek zware werk van een tuinman wilde Andre een switch maken en tegelijkertijd iets van betekenis willen zijn. Voilà, dan wordt je toch Energiecoach! Na een training van 7 avonden waar hij gespreksvaardigheden heeft geleerd, tools meekreeg voor het op gang brengen van gesprekken en enige technische kennis heeft opgedaan kon hij aan het werk. Hij is actief in alle wijken van Hilversum, vooral de huizen uit de jaren ’50, waar veel te besparen valt. Met zijn beroep als tuinman heeft hij altijd een openingszin, want een tuin is het verlengde van het huis. Andre probeert bewustwording te creëren bij de mensen thuis, zodat ze een stap kunnen zetten naar verandering. Het zijn vaak de simpele dingen, vervolgt hij, zoals een tochtstrip bij de voordeur en een gordijn ophangen of folie achter de CV plakken, het gebruik van ledlampen en bij dubbele ramen kan hij jou laten zien hoe oud ze zijn. Sommige mensen hebben reeds veel zaken op orde en andere nauwelijks of juist niet. Dat is helemaal niet erg. Andre is niet technisch maar brengt wel goed nieuws, want met hem kun je bewust worden van je uitgaven aan gas en elektra. Met een P1-meter op zak kan hij het aan iedereen laten zien waar en wanneer er veel wordt energie verbruikt en geeft hij je tips wat je eraan kunt doen. In de winter heeft Andre veel gezinnen en huizen bezocht, wel 4 tot 5 per week! En dat is ook nodig want er zijn veel Hilversummers die graag geïnformeerd willen worden door een Energiecoach. Er zijn zo’n 20 coaches aan het werk bij HIlverzon, waarvan 15 actief. Voor de maanden maart en april hebben ze er veel meer nodig i.v.m. verschillende acties van gemeente Hilversum. Andre vervolgt met een voorbeeld dat een gezin heel veel moest betalen, dus hij met zijn P!-meter aan de gang en elk vertrek van het huis werd opgemeten. Toen bleek dat de vloerverwarming in de badkamer veel uitsloeg. Tja dat is een energievreter, dus omlaag en minder vaak aan. Andre heeft 15 jaar bij de IT gewerkt bij vele (beurs gerelateerde) bedrijven, maar daar werd hij ongelukkig van. Hij is toen gestopt en via het UWV is hij begonnen als zzp-er Tuinman. Daarvoor maakte hij zijn eigen website en flyer, kocht gereedschap in en is gewoon gestart. Een man met een missie! In de tussentijd heeft hij ook businessplan geschreven voor energiecoach (hoe toevallig!) en wilde hij hardloopcoach worden voor mensen die uit balans zijn en middels met hardlopen een beetje op weg helpen. Inmiddels zit Andre zelf op hardlopen bij de Gooise Atletiek Club Hilversum (GACH) en geeft hij ook les aan een groep van 15 jeugdigen die enigszins verstandelijk beperkt zijn. Dat doet hij met liefde omdat hij de waarde ziet en voelt, dat sporten voor deze doelgroep een belangrijke sociale functie heeft naast het sporten zelf. Dat is ook het motto van Andre “lekker bezig blijven anders kak je in.” Als Tuinman heb je vaak bijzondere en soms gevoelige gesprekken met de eigenaar van de tuin. Dat is mooi. Bij het vrijwilligerswerk als Energiecoach spreek je ook mensen, dat vaak beperkt blijft tot het onderwerp energieverbruik, maar toch. Contact hebben met je medemens, luisteren naar elkaar, aandacht hebben voor elkaar, is heel simpel en belangrijk. “Daarmee kan je mensen blij maken, helemaal als zij bewust worden van hun energieverbruik en daardoor minder hoeven te betalen.” Als geboren en getogen Hilversummer wordt hij blij van de mooie natuur in en vooral om zijn stad. “Veel natuurschoon hebben we hier! Wel jammer dat het soms enorm drukbezocht kan zijn”. Mocht je Andre tegenkomen bij u thuis, dan bent u in goede handen. Voorlopig blijft hij als Energiecoach actief, want als hij mensen op weg helpen op dit gebied kunnen we allemaal een kleine bijdrage leveren en verschil maken voor een groenere wereld. Bent u nieuwsgierig geworden voor een training als Energiecoach in Hilversum? https://www.versavrijwilligerscentrale.nl/o/HilverZon/vacatures/Help-je-buurtbewoners-en-word-energiecoach/18548