Hilversumse vrijwilligers aan het woord

Een van de genomineerde Vrijwilligers voor de Vrijwilliger van het jaar 2025 is Samer Al-Khawaldeh, die in 2024 is begonnen met vrijwilligerswerk bij SC 't Gooi via Vluchtelingenwerk Hilversum en ons kantoor. Dit is zijn verhaal; Hallo, eerst wil ik mezelf kort voorstellen. Mijn naam is Samer Muhammad Al-Khawaldeh. Ik ben 38 jaar oud en ik ben getrouwd en we hebben drie meisjes. Mijn vorige baan in Syrië was sportleraar, daar heb ik een periode als voetbalcoach gewerkt en veel wedstrijden gefloten. Hier in Nederland ontmoette ik de werkcoach van Vluchtelingenwerk, mevrouw Jenni Richardson, die me hielp om naar de Vrijwilligerscentrale Hilversum te gaan. Daar heb ik een kennismakingsgesprek gehad met Nicole en hebben we gesproken over wat ik leuk vind en waar mijn interesses lagen. Al snel werd duidelijk dat ik affiniteit had met voetballen. Na het gesprek werd er contact gelegd met Bibeane van de voetbalclub SC ’t Gooi. We zouden beginnen met werken in de keuken en we zouden kijken naar mogelijkheden om te assisteren bij het wedstrijd fluiten. Bij SC ‘t Gooi ontmoette ik hele aardige mensen. Na het zien van mijn CV vertelde ze me of ik voor hen kon werken als scheidsrechter, omdat er velen te kort waren. Na overleg met de heer Humphrey werd de dag en het tijdstip van mijn eerste wedstrijd gekozen en hij voorzag mij van een uniform en schoenen speciaal voor de scheidsrechters. Ik ben toen die wedstrijd gaan fluiten in het uniform, dat was best spannend. De wedstrijd was inderdaad uitstekend en de reacties waren geweldig na de wedstrijd, dat was erg bemoedigend. Elke zaterdag leid ik nu een wedstrijd en de sfeer is erg spannend. Als het mogelijk is, wil ik graag mijn werk als voetbalscheidsrechter of -coach voortzetten. Ik doe vrijwilligerswerk vooral voor mijn integratie in de Nederlandse samenleving en om de Nederlandse taal te spreken en te leren. Over het algemeen ben ik erg gepassioneerd over mijn werk op dit gebied, omdat ik er al van jongs af aan dol op ben. Daarom ben ik blij met het vrijwilligerswerk bij SC ’t Gooi. Samer Muhammed Al-Khawaldeh PS. Inmiddels is Samer nog steeds actief bij SC 't Gooi en fluit hij wekelijks wedstrijden. Hij heeft het enorm naar zijn zin en is heel blij met zijn vrijwilligerswerk. Bibeane, die de Vrijwilligers begeleidt bij de voetbalvereniging, is erg blij met zijn bijdrage en zijn vriendelijkheid. Hij doet het heel goed, vertelde ze mij, echt superleuk! Ook is Samer herenigt met zijn gezin en dat maakt hem heel gelukkig.

Zingen voor de ziel!

Andre Hersbach is ruim 2 jaar als Energiecoach actief bij Hilverzon, dat hij vrijwillig doet naast zijn betaalde baan als professioneel Tuinman. Hij raakte via de BNR-Radio geïnspireerd op het gebied van energie, de transitie naar zonnepanelen en bewustwording van gas- en elektra verbruik. In combinatie met het fysiek zware werk van een tuinman wilde Andre een switch maken en tegelijkertijd iets van betekenis willen zijn. Voilà, dan wordt je toch Energiecoach! Na een training van 7 avonden waar hij gespreksvaardigheden heeft geleerd, tools meekreeg voor het op gang brengen van gesprekken en enige technische kennis heeft opgedaan kon hij aan het werk. Hij is actief in alle wijken van Hilversum, vooral de huizen uit de jaren ’50, waar veel te besparen valt. Met zijn beroep als tuinman heeft hij altijd een openingszin, want een tuin is het verlengde van het huis. Andre probeert bewustwording te creëren bij de mensen thuis, zodat ze een stap kunnen zetten naar verandering. Het zijn vaak de simpele dingen, vervolgt hij, zoals een tochtstrip bij de voordeur en een gordijn ophangen of folie achter de CV plakken, het gebruik van ledlampen en bij dubbele ramen kan hij jou laten zien hoe oud ze zijn. Sommige mensen hebben reeds veel zaken op orde en andere nauwelijks of juist niet. Dat is helemaal niet erg. Andre is niet technisch maar brengt wel goed nieuws, want met hem kun je bewust worden van je uitgaven aan gas en elektra. Met een P1-meter op zak kan hij het aan iedereen laten zien waar en wanneer er veel wordt energie verbruikt en geeft hij je tips wat je eraan kunt doen. In de winter heeft Andre veel gezinnen en huizen bezocht, wel 4 tot 5 per week! En dat is ook nodig want er zijn veel Hilversummers die graag geïnformeerd willen worden door een Energiecoach. Er zijn zo’n 20 coaches aan het werk bij HIlverzon, waarvan 15 actief. Voor de maanden maart en april hebben ze er veel meer nodig i.v.m. verschillende acties van gemeente Hilversum. Andre vervolgt met een voorbeeld dat een gezin heel veel moest betalen, dus hij met zijn P!-meter aan de gang en elk vertrek van het huis werd opgemeten. Toen bleek dat de vloerverwarming in de badkamer veel uitsloeg. Tja dat is een energievreter, dus omlaag en minder vaak aan. Andre heeft 15 jaar bij de IT gewerkt bij vele (beurs gerelateerde) bedrijven, maar daar werd hij ongelukkig van. Hij is toen gestopt en via het UWV is hij begonnen als zzp-er Tuinman. Daarvoor maakte hij zijn eigen website en flyer, kocht gereedschap in en is gewoon gestart. Een man met een missie! In de tussentijd heeft hij ook businessplan geschreven voor energiecoach (hoe toevallig!) en wilde hij hardloopcoach worden voor mensen die uit balans zijn en middels met hardlopen een beetje op weg helpen. Inmiddels zit Andre zelf op hardlopen bij de Gooise Atletiek Club Hilversum (GACH) en geeft hij ook les aan een groep van 15 jeugdigen die enigszins verstandelijk beperkt zijn. Dat doet hij met liefde omdat hij de waarde ziet en voelt, dat sporten voor deze doelgroep een belangrijke sociale functie heeft naast het sporten zelf. Dat is ook het motto van Andre “lekker bezig blijven anders kak je in.” Als Tuinman heb je vaak bijzondere en soms gevoelige gesprekken met de eigenaar van de tuin. Dat is mooi. Bij het vrijwilligerswerk als Energiecoach spreek je ook mensen, dat vaak beperkt blijft tot het onderwerp energieverbruik, maar toch. Contact hebben met je medemens, luisteren naar elkaar, aandacht hebben voor elkaar, is heel simpel en belangrijk. “Daarmee kan je mensen blij maken, helemaal als zij bewust worden van hun energieverbruik en daardoor minder hoeven te betalen.” Als geboren en getogen Hilversummer wordt hij blij van de mooie natuur in en vooral om zijn stad. “Veel natuurschoon hebben we hier! Wel jammer dat het soms enorm drukbezocht kan zijn”. Mocht je Andre tegenkomen bij u thuis, dan bent u in goede handen. Voorlopig blijft hij als Energiecoach actief, want als hij mensen op weg helpen op dit gebied kunnen we allemaal een kleine bijdrage leveren en verschil maken voor een groenere wereld. Bent u nieuwsgierig geworden voor een training als Energiecoach in Hilversum? https://www.versavrijwilligerscentrale.nl/o/HilverZon/vacatures/Help-je-buurtbewoners-en-word-energiecoach/18548

Druk bezig staat Eugene het dierenhok schoon te maken. Naast de prachtige grote bomen aan de rand van de Dierenweide is hij gefocust aan het werk, heerlijk in zichzelf. Ik zwaai naar hem en ik denk ‘die is goed bezig!’. Tijdens een bezoek aan Dierenweide Zonnehoeve sta ik het terrein te bewonderen, wat ziet het er prachtig uit. Er is een hoop werk verzet, de entreepoort is nieuw en van ijzer, de omheining is strak en netjes, ook hebben sommige hokken een goed stevig trapje. Ook de voederplaats en de chillplek voor Vrijwilligers hebben een opknapbeurt gehad. Wat hebben de Vrijwilligers hier hard gewerkt. Ik raak in gesprek met Eugene, de jongeman die zo lekker aan het werk was, hij is erbij komen staan. Waarom doe je dit werk, vraag ik hem. Met glunderende ogen vertelt hij dat de natuur hem rust geeft en die rust heeft hij nodig. Eugene vervolgt dat hij veel in zijn hoofd zit en al die gedachten, die alle kanten op schieten levert hem meer onrust op dan hij lief is. Maar hier tussen de bomen en het fysiek bezig zijn, houdt hem ver van zijn gedachten. En fysiek is het zeker, want het schoonmaken van de dierenhokken is een stevige klus. “Ja, soms vergeten mensen dat in verbinding zijn met jouw omgeving heel belangrijk is. De bomen zien en horen in de wind, dat is heerlijk”, zegt Eugene. “Voorheen zat ik vaak op mijn mobiel, daardoor raakte ik steeds mee geïsoleerd van mijn omgeving. Uiteindelijk zat ik meer in mijn hoofd met alle gedachten Nu kijk ik gedurende mijn werk niet op mijn telefoon en dat voelt heerlijk. Sterker nog, ik kijk er zelfs niet naar als ik hiernaartoe fiets. Daardoor heb ik volledige aandacht voor deze mooie omgeving. Ik zie de bomen, ik sta letterlijk met mijn voeten in de aarde (soms modder hahaha), ik aai de dieren en ik drink koffie met het team. Ik voel weer verbinding met de wereld om mij heen en ik ben met mijn lijf bezig". Eugene vertelt verder “ik zit in een traject met een jobcoach bij USG/Restart. Zij attendeerde mij op de website van de Vrijwilligerscentrale en daar zagen we vacature van de Dierenweide, wat mij veel steun gaf en geeft. Ik kom helemaal tot rust, dat laten die dieren (en mensen) mij ook voelen, alive, juist door het "basale", pootjes in de aarde. Ik weet dat het een lange weg terug is naar mij weer "volledig voelen" i.p.v. gefragmenteerd en dat zal vanaf hier met een nieuw ritme dat begint te ontstaan, meer zelfzorg en rust alleen maar beter gaan.” Ik ben onder de indruk van zijn verhaal. Eugene, wat ben je een wijze man en goed bezig, je hebt helemaal gelijk. Nicolette de beheerder van het terrein, of eigenlijk kan ik zeggen de super-Vrijwilliger van de Dierenweide Zonnehoeve, is heel blij met Eugene. Hij werkt goed door, pakt het prima op en werkt fijn mee met het team. Tot slot Eugene, heeft het effect van deze natuur ook invloed op de rest van de week voor jou en jouw gedachtes? “Dat is een goede vraag, dat begint te komen, ja het heeft zeker effect” zegt hij. Eugene is inmiddels 5 weken aan het werk bij de Dierenweide Zonnehoeve en kent al een hoop namen van de geiten, konijnen en ezels. Momenteel werkt hij op alleen op de dinsdag en terwijl Nicolette erbij komt staan vult zij aan “En binnenkort ook de vrijdag”. Tegelijkertijd zie ik Eugene glunderen. Tweemaal in de week in verbinding staan met de natuur, dat is een fijn vooruitzicht. Dank je voor het gesprek, Eugene!

Via de Meedoen balie bij het COA vond de eerste ontmoeting plaats tussen Nicole van de Vrijwilligerscentrale en Shukri. Shukri is Koerdisch komt uit Syrië en verblijft in Gooiland, de opvanglocatie van het COA in Hilversum. Hij is nu 5 maanden in Nederland en wacht op een verblijfstatus. Drie keer per week volgt hij een uur Nederlandse taalles en het valt gelijk op hoe goed hij in die korte tijd al Nederlands kan spreken. ‘Nederlands is nu mijn taal’ zegt hij. In Syrië had hij een welvarend en goed leven. Hij had 10 winkels, een mooi huis, een boerderij met landbouwgrond waar hij gewassen verbouwde. Daarnaast had hij een centrum waar hij werkte als hij fysiotherapeut, want dat is zijn beroep al 28 jaar. De situatie in Syrië is niet goed en onveilig. Laatst kreeg hij bericht dat zijn vrouw die nog in Syrië verblijft gewond is geraakt bij een Turks bombardement in zijn regio. Zij is geopereerd, gelukkig gaat het nu weer wat beter met haar. Zijn twee dochters verblijven ook nog in Syrië, de één is gehuwd en de ander is vrijgezel, zij zijn ingenieur. Shukri belt ze bijna dagelijks. Zijn zoon woont in Duitsland en heeft inmiddels de Duitse nationaliteit gekregen. Hij studeert daar computertechniek. Shukri is via een heftige vluchtroute via Turkije, Roemenië en Duitsland in Nederland terecht gekomen. Hij vertelt over lange en moeizame wandelingen door de bergen, over een muur van 3,5 meter heen klimmen en vervolgens naar beneden moeten springen. Een actie die gebroken voeten en ander verwondingen veroorzaakt bij zijn vluchtgroep. Hoe de kogels om zijn oren vliegen bij de grens van Turkije, die andere verwonden en waardoor sommige zelfs stierven. Shukri vertelt over Roemenië waar hij 5 dagen buiten op een balkon verblijft met alleen water. Eten kopen kan maar 3x zoveel meer dan normaal. Hoe zijn telefoon tijdens de reis kapotging en hij deze kwijtraakte in Duitsland en hoe hij daar door een vrachtwagen in de middle of nowhere werd achtergelaten. Er zou een auto komen die hem verder zou brengen naar Nederland maar die kwam niet. Na 24 uur en een verschrikkelijke, pikdonkere nacht in de regen, ellende en de wanhoop nabij, zag hij gelukkig iemand, die hem hielp, ophaalde en opving. En zo kwam hij in Nederland terecht. Shukri hoopt in Nederland een nieuw leven op te bouwen. Hij noemt de vriendelijkheid van de mensen, de mensen groeten je hier zegt hij. Het liefst wordt hij natuurlijk herenigd met zijn vrouw. Via de Vrijwilligerscentrale werkt hij nu sinds tien maanden als vrijwilliger, bij Amaris met handmassage bij ouderen en bij Entermedia als krantenbezorger. Shukri is dankbaar voor de opvang in Nederland en blij om iets terug te kunnen geven aan de maatschappij en mensen hier. Hij wil goed doen voor anderen, dat is zijn doel nu. Zijn ogen stralen als hij vertelt hoe hij de oudere mensen bij Amaris helpt. Voor hem is het geven van handmassage iets eenvoudigs want in Syrië behandelde hij als fysiotherapeut mensen met ernstige fysieke klachten, verlamming door beroertes, rug, nekklachten, klachten aan gewrichten etc. Shukri vertelt over een patiënt die hij in Syrië had, die halfzijdig verlamd was en alleen nog via een maagsonde gevoed kon worden. De patiënt was door vijf artsen eigenlijk al opgegeven toen Shukri de patiënt ging behandelen. Na 6 maanden en dagelijkse behandelingen begon de man beter te eten en zien en kon de man een paar stappen lopen. Ook bezorgt Shukri wekelijks kranten in een 4-tal wijken in Hilversum, dat doet hij elke donderdag. Het Hilversums Nieuws en de extra editie wordt door hem persoonlijk bezorgd in uw brievenbus. Dat doet hij met plezier en overtuiging, en hij mist geen enkele brievenbus! Dat is prettig voor hem, want hij leert hierdoor Hilversum kennen en zijn Nederlandse taal wordt beter. Bovendien verdient hij een klein beetje. Met dat geld kan hij iets kopen voor zichzelf zoals goede schoenen. Alleen Shukri heeft geen fiets, alles doet hij lopend en al bijna een jaar lang. Het COA heeft geen fiets voor hem, zo ook Entermedia en wij niet, maar misschien u wel? Is er iemand in Hilversum die een fiets voor Shukri heeft? Shukri is blij in Hilversum, hij wil niet meer terug naar Syrië, naar zijn ‘oude’ leven. Hopelijk wordt het mogelijk voor hem om hier een bestaan op te bouwen samen met zijn vrouw en moeder (zijn kinderen zijn groot en getrouwd, hebben hun eigen leven) en dan ook zijn oude beroep als fysiotherapeut uit te oefenen. Dat is zijn grootste wens!

Het is dinsdagochtend en tegenover mij zit een energievolle en knappe vrouw, Ingrid van Kessel. Ben je 61 jaar vraag ik? Jemig, dat zou ik je niet geven, mooie huid, een stralende glimlach en ogen die de wereld inkijken. Sinds vier maanden is Ingrid actief bij de kynologenclub Gooi en Eemland, daar is zij gastvrouw op de zondagochtend (om de week). Wel vroeg opstaan vertelt ze, maar als de mensen binnen komen, dan ruikt het al naar koffie. Gezellig praatje over de honden, koffie/thee en overige catering verzorgen voor de cursisten en aan het eind van haar dienst de kantine weer netjes achterlaten. Dit doet zij met veel plezier. Zo'n 40 jaar geleden is Ingrid begonnen bij facilitaire zaken (toen nog Civiele Dienst) in het Diakonessenhuis in Utrecht als assistent hoofd schoonmaakdienst. Dat deed ze met plezier, passie en toewijding. Haar leergierigheid heeft haar ver gebracht. Ze werd na enkele jaren hoofd schoonmaakdienst binnen het Diak en na een fusie van het ziekenhuis in Zeist, heeft ze daar ook de schoonmaakdienst gereorganiseerd. Ingrid is goed in het organiseren van zaken. Toen de zogenaamde ‘rooster-vrije-dagen' werden ingevoerd dacht ze samen met een goed bevriende collega ‘wat gaan we doen met die vrije tijd?’ De keuze werd gemaakt, een eigen bedrijf werd opgezet. Ze verzorgenden aanbestedingen voor schoonmaakbedrijven, gaven les en examineren bij de stichting SVS door het hele land. Voor de klas staan tegenover schoonmakers en vakspecialisten was nieuw voor haar, maar Ingrid vond het leuk om kennis over te dragen en mensen te enthousiasmeren. Naast al haar werkzaamheden, had Ingrid ook hobby's, een van haar grote passie waren honden. Ingrid wilde heel graag een hondje. Die kwam enkele jaren later. Met haar honden deed ze cursussen, zoals puppycursus, A en B cursus, ringtraining en doggydance. Jawel u leest het goed, dansen met je hondje. Bij deze cursussen heeft ze vriendinnen leren kennen. Ze maakten afspraken om met hun honden te wandelen en samen leuke dingen te doen. In deze tijd ging Ingrid van fulltime naar parttime, zodat ze meer tijd had voor de hond. Daarbij veranderde ze van werk en werd secretaresse bij verschillende afdelingen zowel binnen het Diakonessenhuis en later ook bij twee andere werkgevers. Ingrid is getrouwd en woont met haar man sinds een jaar in Hilversum. Ze heeft het hier erg naar haar zin en onderneemt veel. Daarvoor heeft ze in vele plaatsen gewoond, een daarvan was Maarssen. Daar heeft Ingrid in het Vechtstreek Museum als gastvrouw gewerkt, https://www.vechtstreekmuseum.nl/, dat deed ze zo'n 2,5 jaar. Binnen het museum ontmoette ze ook de andere vrijwilligers. Sommigen wisten veel over de geschiedenis van de omgeving van Maarssen te vertellen. Ze genoot van de verhalen en leerde daardoor veel van de omgeving waar ze in die tijd woonde. Haar liefde voor honden en haar facilitaire inslag komen helemaal tot zijn recht in haar huidige vrijwilligerswerk. Ingrid was net verhuisd naar Hilversum en zocht iets met honden en vrijwillige inzet. Op de site van de Vrijwilligerscentrale zag zij een paar opties. Ze mailde Nicole hierover. Toevallig was Nicole net bij Hanny (in die tijd voorzitter van de hondenclub) geweest van de kynologenclub Gooi en Eemland en die wist dat ze een gastvrouw zochten. Er volgde een super leuke kennismaking en er was gelijk een klik tussen Hanny en Ingrid. Nu is Ingrid helemaal ingewerkt en heeft ze tijd gekregen om ook een praatje met de cursisten te maken, die met hun hondje een cursus komen volgen. Een leuke anekdote is dat Ingrid vroeger (zo'n 17 jaar geleden) eens bij precies dezelfde kynologenclub is geweest tijdens een speciale kooiker-hondjes-dag. Zij had destijds een kooikerhondje (een echte hondenkenner weet wat het is; een bruin/wit werkhondje, die een functie heeft op een eendenkooi). Dus toen ze daar aankwam was het zo van ‘He, ik ken het hier!’ Wat doe je in je vrije tijd vroeg ik haar. ‘Die heb ik niet’, vertelde ze, ‘mijn tijd is vrijwel helemaal gevuld, het is jammer dat de dagen niet uit 48 uur bestaan.’ Een van haar hobby’s is bridgen en daar stopt ze veel leer- en speeltijd in. Tijdens de beginnerscursus bridge, leerde zij een aantal leuke passievolle mede cursisten kennen. Zij vormden een groepje die na de eerste cursus al gelijk lid werden van een bridgeclub. Verder komen ze om de week bij elkaar om te bridgen en van elkaar te leren. Op de bridgeclub moesten ze tegen bridgers spelen met 30 /40 jaar ervaring. Tijdens de eerste drie avonden was ze zo zenuwachtig, dat ze niks meer wist, maar daarna zei haar bridgemaatje “ach, er moeten ook verliezers zijn” en nu spelen ze mee met de oude rotten en het gaat ze goed af! Naast het bridge is Ingrid lid van https://www.oopoeh.nl/ waar ze via hen in contact is gekomen met een dame in de buurt wiens hondje ze wekelijks uitlaat. En via https://www.swib.nl/ in Breukelen doet ze regelmatig korte en leuke cursussen zoals bijv. golfen, theeworkshop, muziek met trommels! Super leuk! Sinds kort is Ingrid ook gestart met zangles bij https://marjoleinsdancestudio.nl/ . Haar doel is om een keer aan te sluiten bij een pop- of gospelkoor in de buurt van Hilversum. Dit alles is nieuw voor haar, dus ze dacht eerst maar zangles nemen voordat ze zich bij een koor gaat aansluiten. Ook dit vind ze super leuk! Verder doet Ingrid ook aan krachttraining bij fysio Douma, die haar daarbij goed begeleiden. Kortom voor deze bezige bij is er weinig rust weggelegd. Maar goed, de rust vindt zij in haar nieuwe woning in Hilversum. Ze vind het heerlijk om te wandelen in het bos en op de hei, dat vlakbij haar huis ligt. Daar zit voor haar een rustmomentje. Ze ergert zich dan wel aan de te hardrijdende automobilisten in de prachtige natuur. Snel rijden in deze prachtige natuur met zoveel dieren (waar deze mensen waarschijnlijk geen weet van hebben), is geen optie voor haar, ‘als ik tijd zou hebben, dan zou ik me graag inzetten om daar iets tegen te proberen te doen’. Waarop ik denk ‘doe dat Ingrid want met jouw spirit en kracht gaat je dat zeker lukken! Ik ben voor!’ Veel dank aan Ingrid van Kessel. Werkt op zondagmorgen (1x per 14 dagen) bij de Kynologenclub Gooi- en Eemland https://kc-gooieneemland.nl/ Kom eens langs voor een bakkie koffie of voor de gezelligheid!

Tijdens de opening van de tweede Buurt-mobi in Kerkelanden afgelopen vrijdag 11 april bij wijkcentrum De Koepel raakte ik in gesprek met chauffeur Martin. Tussen het bonte gezelschap van vrijwilligers, inwoners en speciale gasten en onder de feestelijke vlaggetjes staan de twee Buurt-mobi's te pronken, de ene is grijs en de andere rood. "Die rode gaat straks een promotour doen in andere wijken" vertelt Martin, "daarmee laten we zien hoe het werk". De Buurt-mobi is namelijk een groot succes in Kerkelanden en vele inwoners zijn daar blij mee. Martin woont zelf in Kerkelanden. Twee jaar geleden is hij gestopt met zijn werk bij de Politie, dat hij in Baarn, Soest, Bunschoten en Spakenburg uitvoerde. Martin verhuisde toen naar Hilversum waar hij vrijwilligerswerk deed bij sportvereniging Olympia '25. Want stilzitten is niets voor Martin, "ik moet toch ergens mijn pensioen mee verdienen?" vertelt hij lachend. Dat vrijwilligerswerk deed Martin met plezier totdat hij de advertentie zag 'Buurtmob-chauffeurs gezocht'. Dat sprak hem gelijk aan, vooral ook omdat Martin echt iets wilde betekenen voor iets of voor een ander en het liefst zonder stress. Martin reageerde op de advertentie en maakt een afspraak met Monique van de Buurt-mobi. Hij is toen binnengelopen bij De Koepel, maakte kennis met Monique en het klikte meteen met haar. Zeker omdat zij ook bij de Politie heeft gewerkt, dus die zaten gelijk samen te kletsen. Ja, de functie 'chauffeur Buurt-mobi' was precies wat Martin wilde gaan doen, iets sociaals in de wijk en het leek hem hartstikke leuk werk. Na deze kennismaking en natuurlijk een een rij-test was hij geslaagd! Voor Martin geldt 'vrijwilligerswerk is vrijwillig maar niet vrijblijvend', dat motto draagt hij hoog in het vaandel. Dus afspreken is uitvoeren en niet lullen maar poetsen. Samen met andere chauffeurs hebben ze een app waarin ze de ritten verdelen, voor elkaar invallen en elkaar ondersteunen. Elk dagdeel van de week (exclusief het weekend) is gevuld met een chauffeur. Martin draait een vaste dienst per week en valt in waar het nodig is. Verder houdt hij de week vrij voor sporten in de sportschool, fietsen en gezellige uitjes met zijn vrouw. Wanneer hij op vakantie gaat (met de caravan naar Frankrijk) vallen zijn mede-chauffeurs voor hem in. Wat spreekt jou zo aan aan deze functie, Martin? Vooral de gesprekken die je hebt met de mensen, de Buurt-mobi is een middel en de gesprekken zijn vaak het doel. Vorm van alleen-zijn dat je met een gesprek in een Buurt-mobi neutraliseert. Mensen in beweging houden, zodat zij onder de mensen blijven en anderen tegenkomen in het winkelcentrum. Soms moet hij de mensen geruststellen als hij ze naar de wachtkamer van een huisarts brengt; 'geeft niets hoor als het uitloopt, ik wacht op u'. Martin belt of appt dan met de planner en wordt er iets verschoven in het rooster, zodat hij op degene kan opwachten en weer veilig naar huis kan brengen. "Dan stel je de mensen gerust en dat maakt hen blij". En die flexibiliteit maakt Martin ook weer blij. Of als hij hoort van de mensen dat ze meer moeten lopen, dan lopen ze zelf naar het winkelcentrum toe en haalt Martin hen alleen op van het winkelcentrum met de boodschappen. "Dat noemen we een enkel ritje", vertelt hij. Soms hoort Martin hele verhalen, van een het-ene-oor-in-en-het-andere-oor-uit gesprekken tot en met hele serieuze en gevoelige onderwerpen. Dan wordt er gevraagd "U geeft het toch niet door he?" en stelt Martin hen gerust met de woorden "Nee hoor, alles wat u zegt blijft bij mij". Dan zie je de geruststelling over de gezichten glijden. Een enkele keer heeft Martin gesprekken gehad over euthanasie. Iemand wilde euthanasie gaan doen en ging daarvoor meerdere malen naar de huisarts en het ziekenhuis. Dan praat je over je dat onderwerp en de beweegredenen en dat maakt echt indruk. Op een gegeven moment hoorde hij diegene zeggen; "Nou Martin, dit was de laatste keer". Dat blijft dan hangen, vertelt Martin. Martin vindt het chauffeur werk dankbaar en doet het met veel plezier. Na een middag is hij vermoeid maar tevreden. De Buurt-mobi heeft een kleine cabine en mensen praten gemakkelijk in een kleine ruimte tegen een 'vreemde'. "Soms voelt het als Joris Linssen in de taxi!" vertelt Martin met een lach op zijn gezicht. Met dank aan Buurt-mobi chauffeur Martin en medewerkers van De Koepel.

Toen Laura Nieuwkoop stopte met werken was ze wel gestopt maar nog niet uitgewerkt. Laura is een bezige bij en wilde zich graag inzetten voor een organisatie die te maken had met dieren welzijn en zo kwam ze bij Dierenambulance Gooi- en Vechtstreek terecht. Inmiddels is Laura Nieuwkoop, een knappe vlotte dame, al 20 jaar vrijwilliger bij de Dierenambulance. Laura begon als centralist in de meldkamer, een rol die haar op lijf is geschreven. Ze regelt, coördineert en bepaalt wat er moet gebeuren. Dit is vaak onder tijdsdruk en ook heftige emoties komen soms om de hoek kijken. Na 5 jaar als centralist te hebben gewerkt begon Laura aan de opleiding voor chauffeur bij de Dierenambulance. In die tijd was ook de vogelgriep en moest de bus gedesinfecteerd worden. Dat was een zware tijd, want je moest witte pakken aan, protocollen volgen voor ieders veiligheid, want je werkt met gewonde en dode dieren. “En ja, ik liet het heel schoon achter, wat best fysiek zwaar en veel poetswerk was, alles moest goed schoon, alle hokken, het materiaal en de bus zelf.” Uiteindelijk is ze gestopt met het chaufferen en als centralist gebleven. Laura geeft ook voorlichting op scholen, staat met de collectebus op braderieën en is zij een van de opleiders voor nieuwe centralisten. Hiermee is Laura multi inzetbaar en een gouden kracht dus voor de Dierenambulance. In de tijd dat Laura op de bus zat samen met Irene, ook een vrijwilliger bij de Dierenambulance , hebben ze weleens de taken omgeruild; dan was de een centralist en de ander zat dan op de bus. Dat hebben ze 5 jaar zo gedaan. Dat was een hele leuke tijd vertelt Laura met een glimlach. Soms kwamen ze dan een gewonde zwaan tegen. “Die zwanen wegen wel 20 kilo en til je niet zo makkelijk op, weet wat ik dan deed? Die pak ik zo beet, (Laura staat op en spreid haar ene been) ik ga erop zitten, dan hebben ze geen praatjes meer”. En bracht ze de gewonde zwaan naar de vogelopvang. Elk gewond dier wil geholpen worden en zij voelen het als ze met respect worden behandeld. Laura werkt 1x 14 dagen op de dinsdag als centralist, regelmatig op de vrijdagavond en zaterdagmiddag en ze vult lege plekken in het rooster in. “Ik heb nooit geen zin. Als centralist met het bijbehorende computerwerk houdt je ook scherp.” Ook de mails van inwoners worden beantwoord. Is er een kat vermist? Dan geeft ze een reactie en vraag je om informatie en een foto, dat ze bij het dossier plakt. “Je mag geen fouten maken”. De Dierenambulance rijdt ook inwoners met zieke dieren naar de dierenarts, een service die ze al jaren geven. De veelzijdigheid van het werk spreekt Laura zeer aan, geen dienst is hetzelfde. Vorige week was er een roofvogel tegen een raam aan gevlogen, die achter een duif aan zat. Hij had de duif te pakken maar was uit koers geraakt en tegen het raam aan geklapt. Er werd gebeld naar de Dierenambulance. Laura sprak met de inwoner die belde en reageerde; “waarschijnlijk is de roofvogel in shock en na 30 min vliegt de roofvogel vanzelf weg, zo niet leg er een kratje over heen en dan halen we hem op.” Laura vervolgt dat als er wordt gebeld, het altijd moet worden opgelost. Vorige week waren er ook 4 dode zwanen in een weiland. Dan moet er een wit pak aangetrokken worden i.v.m. vogelgriep. “Waarschijnlijk was het een vos want de zwanen bleken in stukken te liggen en dan zeg ik; ‘laat het liggen want de natuur lost het zelf op’”. Laura weet precies in welke maand er wat is. “In april is het vogeltjestijd, dan is het hectisch. Dat mensen hun bomen gaan kappen terwijl er nestjes in zitten of dat ze hun dak vernieuwen met nestjes onder de pannen”. Soms stoort het haar dat de mensen zich daar niet bewust van zijn. Mensen kunnen ook de Dierenambulance bellen als ze hun kat kwijt zijn, dat weten de mensen niet altijd. “Ik heb weleens een kat uit het water moeten halen, verschrikkelijk, die kat heeft dan zo’n doodsstrijd meegemaakt, echt heel erg!” Zo heeft Laura honderden verhalen over dieren in al die jaren als centralist en chauffeur. Wat is het lievelingsdier van Laura? “Toch wel zwanen of kleine katjes. Straks is het wilde kittens-tijd, die zijn soms niet te hanteren”, vervolgt ze. “Het beste is om de kittens en de wilde kat-moeder samen naar het asiel te brengen, zodat de kittens kunnen socialiseren en moederkat kan worden gesteriliseerd. En daarna de moeder terugbrengen naar de plek waar ze is gevonden.” Laura kan de emoties voelen als de mensen die bellen het moeilijk hebben, dan pinkt ze soms zelf ook een traan weg. Laatst was er een zwanenpaar waarvan er 1 overleden was en 14 dagen later de andere, waarschijnlijk door liefdesverdriet. Dat was bij het Muiderslot en samen met Klaas en zijn bootje hebben ze de zwaan uit het water gehaald, heel triest was dat. Laura kent ook een situatie waarbij een klein zwaantje uit het nest werd gestoten, die zelf niet diep kon duiken en eten kon pakken. Het zwaantje zwom achter de zwanen familie aan en dan weet ze al dat die het niet zelf haalt. Die hebben ze toen opgehaald en naar de vogelopvang gebracht om aan te sterken. Dat zijn moeilijke situaties en kunnen emotioneel zijn. Maar bij meerkoeten zegt Laura, altijd handschoenen aan, want die bijten. De Dierenambulance is actief in Gooi en Vechtreek dat een grote regio is, laatst moest er een vogeltje worden opgehaald bij Breukeleveen, dat is een eind! Met 1 chauffeur in de hele regio leg je behoorlijke afstanden af, het liefst zijn er twee chauffeurs per dag nodig, dat is het beste. Alle noodnummers heeft Laura binnen handbereik, die moet ze zo kunnen pakken, ook de landelijke dierenambulances. Laatste belde er een mevrouw uit Limburg, waarop Laura zegt “mevrouw u belt nu met het Gooi, maar ja dan zoek je toch het juiste nummer op voor die mevrouw”. Alle dierenklinieken, dierenartsen en politie en brandweer weet Laura in een oogwenk te pakken. “Altijd helpen, niet afwijzen maar op weg helpen”. Als Laura met glimmende oogjes haar meldkamer thuis gaat uitstallen is haar halve eettafel bedekt met alles wat ze nodig heeft aan apparatuur, laptop en schrijfblokken. Inmiddels heeft ze een tiental schrijfblokken beschreven. “Eerst volkladden met aantekeningen en daarna netjes in de computer” zegt ze. Als centralist heb je de regie, “Ik zie wat er moet gebeuren en chauffeurs voeren het uit. Maar als chauffeur zie je de narigheid. Verwaarlozing van dieren, gewonde en dode dieren ophalen of een dier dat bij een dood persoon in huis ligt. Zo’n trouwe hond dat bij zijn dode baasje niet weg wil, dat is hartverscheurend". Als Laura klaar achter haar uitgestalde bureau zit is de dinsdag helemaal voor de Dierenambulance. “Ik ontvang geen bezoek en doe ik ook geen boodschap, want stel je voor er wordt gebeld. Soms kan ik amper naar het toilet, zo druk kan het zijn.” Overal in haar huis zie je ook dieren op kussens, aan de muur, op het servies, als beeld op het balkon. Als haar mobiel overgaat hoor je een kukelende haan en bij een binnenkomende mail het geluid van een koe. “Ik ben een echt Diermens, liefde voor dieren is er altijd geweest”. Met dank aan Laura Nieuwkoop, centralist bij stichting Dierenambulance Gooi- en Vechtstreek. Ben je nieuwsgierig geworden naar vrijwilligerswerk bij deze organisatie? https://www.versavrijwilligerscentrale.nl/o/Stichting-Dierenambulance-Gooi-en-Vechtstreek

Eerder dit jaar kreeg Perry meer vrije tijd en wilde hij die gebruiken om ook eens wat andere activiteiten op te starten. Hierbij dacht hij aan vrijwilligerswerk. Hij wilde iets actiefs doen, niet meer iets in een bestuursfunctie of aansturende functie, het moest iets zijn waar reuring is, hij dacht aan ziekenhuizen, scholen, Roc’s, ergens waar je echt direct een bijdrage kunt leveren. Na wat googelen las hij op de website van Vrijwilligerswerk Hilversum bij de informatie ook de uitnodigende zin; “of je komt gewoon even langs….”. Een afspraak was snel gemaakt en tijdens het kennismakingsgesprek met Nicole, de coördinator Vrijwillige Inzet, vielen de puzzelstukjes in elkaar. Perry is muzikaal, speelt al sinds zijn 17e piano, met name keyboard en een klein beetje gitaar. Laat er nou net een musicerende vrijwilliger gezocht worden door Stichting Muziekids! Tijdens het gesprek is meteen actie ondernomen en contact gelegd. Wat een schot in de roos! Met heel veel plezier werkt Perry nu al een paar maanden een halve dag per 2 weken, en als het nodig is wat vaker, in het Prinses Máxima Centrum, Utrecht. Hier worden kinderen met kanker behandeld. Hij werkt hier samen met één van de studiobegeleiders in de prachtige muziekstudio in het ziekenhuis. Kinderen tot 18 jaar die hier behandeld worden, kunnen hier elke middag binnenlopen en muziek ervaren, even afleiding zoeken, ontspanning en plezier beleven. Perry vertelt hoe hij zorgt dat alle muziekinstrumenten klaar en aanstaan om bespeeld te worden. Hij is altijd wel bezig. Soms komt een kind met een ouder of een broertje, zusje of vriendje, dan blijft Perry wat meer op de achtergrond natuurlijk. En soms gaat hij erbij zitten of samen wat spelen. Hij blijft alert om te doen wat nodig is. Sommige kinderen verblijven voor een langere behandeling in het ziekenhuis die leer je dan echt een beetje kennen. Soms komt een ouder bedanken en afscheid nemen na een succesvolle behandeling van zijn kind, maar soms komt een kind weer terug omdat weer behandeling nodig is, dat gebeurt ook, en dat zijn indrukwekkende ontmoetingen. Ondanks dat de reden dat de kinderen in het ziekenhuis verblijven heftig en verdrietig is, is er juist een fijne, warme sfeer in de muziekstudio. Met al die instrumenten is het net een snoepwinkel, even ontsnappen aan de medische situatie. Iedere locatie van de Muziekstudio’s heeft een ambassadeur, hier is dit Armin van Buuren, de wereldberoemde DJ. Hij komt af en toe langs, heeft gesprekjes met de kinderen, gaat met de kinderen op de foto en heeft laatst ook een les gegeven op de draaitafel. Een hele happening natuurlijk en superleuk voor de kinderen en om mee te maken. Het werk geeft ontzettend veel voldoening, het is bijzonder om kinderen een fijne middag te geven en hieraan bij te dragen. Perry heeft het super naar zijn zin en de kinderen in de muziekstudio ook, daar doe je het toch voor!! Foto Muziekids; allemaal medewerkers (vrijwilligers en studioleiders van Muziekids en rechts van Armin van Buuren staat Perry (lichtblauw shirt)

Lucy de Vries is een knappe, kleurrijke en vrolijke dame uit Hilversum, die getrouwd is en een dochter heeft van 25 jaren jong en ook eigenaar is van een hondje. Oorspronkelijk komt Lucy uit Rotterdam en is daarbij een trouwe Feyenoord fan. Haar hele schoonfamilie is voor Ajax dus een beetje tegengas is goed, lacht ze me toe. Lucy heeft ruim 30 jaar in de IT-wereld gewerkt, een pittige wereld waar ambitie en ego hoog in het vaandel staan. In deze IT-periode had ze een tussenpose en heeft Lucy zo’n 6 jaar gewerkt als docent Beeldende Kunst en Vormgeving op een middelbare school in de Bijlmer en dat deed ze met veel plezier. Met pretoogjes vertelt ze over deze school, die 2 jaar brugklas hanteerde waardoor VMBO-Basis en Vwo-leerlingen samen in de klas zaten. Dat was gedifferentieerd lesgeven. Lucy wilde meer dan alleen ‘een uurtje creatief zijn’, dus ook echt leren. Bijvoorbeeld over je fijne motoriek ontwikkelen, over culturen en achtergronden, de maatschappelijke waarden van kunst & cultuur. Ook gesprekken over hoe je eruit ziet, welke keuzes maak je, hoe kijk je naar de wereld? Dan kom je de verschillende niveaus van communiceren tegen. Het mentorschap vond Lucy het leukst, dan leer je de leerlingen kennen en volg je hen de twee brugklasjaren lang. “Maar ja, bij 1 of 2 uur lesgeven, ruim je samen op en de volgende 30 leerlingen komen de klas, soms met veel bombarie erbij, alweer binnen en dat gaat de hele dag en week door. Daar had ik het geduld op een gegeven moment niet meer voor.” Het mooie van deze school was wel, dat leerlingen werden beoordeeld naar niveau. Er werd gekeken naar het niveau van de leerling en als die het goed had gedaan dan was het Voldoende. Had diegene het beter gedaan, dan een Goed. Zo werd er dus niet met cijfers gewerkt maar met waarderingen. Het sociale gedrag werd eveneens besproken, hoe ga je met je medeleerlingen om en met de docenten? Dat is super, dat systeem past heel erg bij Lucy. Iemand vroeg eens aan Lucy: “Met hoeveel bruine kinderen werk je nu?”, waarop Lucy goudeerlijk antwoordde: “Geen idee, ik werk met leerlingen”. Na die onderwijsjaren ging Lucy terug naar de IT-wereld, dat ze een paar jaar volhield. Wat volgde was een periode in de ziektewet, dat duurde een tijdje tot het begon te kriebelen. Ze wilde iets gaan doen, verantwoordelijkheid dragen, onder de mensen zijn en iets toevoegen; een vorm van zingeving voelen. Lucy had zich al ingeschreven bij de Vrijwilligerscentrale en zag daar enkele leuke vacatures waarop zij reageerde. Maar de gewenste betrokkenheid en de uitgebreide voorbereiding daarbij was simpelweg net iets teveel verantwoordelijkheid. De Nieuwsbrief van de Vrijwilligerscentrale Hilversum bracht daar verandering in; een oproep voor hulp bij de VC zelf. Graag dacht Lucy! Zo kwam ze terecht bij de Vrijwilligerscentrale Hilversum achter de laptop, ondersteuning bij het registreren, mailen, schema’s en grafieken maken en veel in Excel werken. Lucy wil graag het idee hebben dat ze het kan en dit kan ze uiteraard goed. Na een prettige kennismaking met Nicole is ze alweer een half jaar ‘in dienst’. Voor haar is het werk overzichtelijk, klein kantoor, geen druk wat heel fijn is, en het klikt met Nicole, heel relaxed en schept plezier. Laatst was er een teamoverleg met alle VC’s van Versa en voor een onderdeel was Lucy daarbij, omdat zij een registratieonderdeel had aangepast. Waarop VC-collega Tanya zei: “Ik wil ook een Lucy!” Dat is het leukste van vrijwilligerswerk vertelt Lucy, dat je zo wordt gewaardeerd. “Ik bloeide er helemaal van op en fietste fluitend naar huis!” Na al die jaren in de IT-wereld op hoog niveau en onder hoge druk te hebben gewerkt is wat je doet vanzelfsprekend geworden. Hoe anders voelt die oprechte waardering die ze nu ontvangt. En dat ze iets toevoegt aan het werk van de anderen. “Dat is wat vrijwilligerswerk bij je doet”, vervolgt Lucy, “dan verandert er iets bij je. Je neemt een stap naar vrijwillige inzet en daarmee vind je de ander belangrijk, soms belangrijker dan jezelf. En als je ziet wat jouw inzet bij een ander doet, dat is oprechte waardering. Verrassend wat je ervoor terug krijgt! Het is een cliché ‘geven is leuker dan krijgen’ maar echt waar. Met geven maak je immers verbinding met de ander, bij krijgen ligt de focus op wat je krijgt en minder op wie dat geeft.” Bezige bij Lucy heeft naast haar vrijwillige inzet, haar gezin en huishouden ook een aantal hobby’s: ze is graag creatief met naaien, kantklossen, breien, en boetseert ze met liefde. In de toekomst wil ze een soort kast voor thuis gaan maken. Al eerder heeft ze een kapstok en bijzettafeltjes gemaakt, een volgende keer wordt dat dus een serieus meubelstuk. Daarnaast houdt ze van lezen, fietsen, wandelen met de hond en gaat ze regelmatig naar het Filmtheater in Hilversum. Gelukkig heeft ze een Cineville-pas, waardoor ze vaak in het Filmtheater te vinden is. “Met zo’n pas ga je vaker en zie je werkelijk parels van films.” Elke maandagmorgen werkt Lucy de Vries bij de Vrijwilliger Vrijwilligerscentrale Hilversum. Bedankt Lucy voor je verhaal!

…..Er was eens, lang geleden……, zo zou je het verhaal van Eddie kunnen beginnen. Over een bewoner die naar aanleiding van het sloop- en nieuwbouwplan bij het Slachthuisplein (uiteindelijk omgedoopt tot Jac.P. Thijsseplein), in de jaren ’90 het voortouw nam en zijn buren en mensen woonachtig rond het Slachthuisplein samenbracht in een bewonerskoepel bij die ingrijpende verandering. Hij ging in overleg met gemeente en wethouder en welzijnswerkers en zorgde voor een locatie voor bijeenkomsten en zo voor veel cohesie in de wijk. Hij heeft toen samen met zijn vrouw heel veel mensen geholpen om vergoedingen en andere woningen te krijgen. Zo werd hij steeds meer bekend, richtte een bewonersvereniging op en wist de Electrobuurt voor sloop te behoeden en heeft bij de Marconistraat veel mensen kunnen helpen. Later werd Ed gevraagd om deel te nemen in de bewonerscommissie van de Geuzenbuurt. Eddie is iemand die altijd mogelijkheden ziet, niet alleen maar wil praten, maar ook juist een ‘doener’ is die heel veel voor elkaar krijgt. Op papier is hij nog steeds voorzitter van de Geuzenbuurt. Voorheen postbode in Laren en Blaricum, later werd hij beveiliger in het ziekenhuis in Blaricum. Hij is altijd wel maatschappelijk bezig geweest vertelt Ed, zeker als postbode had hij heel veel sociale contacten, dat is Ed, de man die altijd weer mogelijkheden ziet. Hij had veel vrienden en bekenden die in de wijk woonden en startte destijds samen met zijn vrouw met het organiseren van kinderdisco’s en -bingo’s en nam bijvoorbeeld ook het initiatief om bakken met geraniums op te hangen in de wijk. Dit jaar was het de 27 e keer!! De aarde kwam van de gemeente, geraniums kocht hij bij de Amerpoort, die konden dan ook weer wat verdienen, vertelt Eddie. Grappig is het verhaal dat bij hem de geraniums bezorgd werden in maart, maar dat het nog maar heel kleine plantjes bleken te zijn. Zo kwam het dat hij een paar maanden wel 66 bakken in zijn achtertuin had staan met plantjes, die pas na een tijdje groot genoeg waren om in de wijk opgehangen te worden. De geraniums worden nu nog steeds elk jaar opgehangen in de wijk door een vast groepje vrijwilligers/bewoners. Zo werd Ed de “super-vrijwilliger” die hij nog steeds is, van met name wijkcentrum de Geus, oorspronkelijk was dit een oude school en destijds werden hier activiteiten georganiseerd door de SIS (later Versa Welzijn). Door bezuinigingen werd de Geus met met sluiting bedreigd, maar door een bewonersinitiatief en met steun van de bewonersgroepen is het in 2013 gelukt het wijkcentrum open te houden. U begrijpt inmiddels wel wie hierin een belangrijke aanjager was… Eerst zou het tijdelijk zijn, maar het ging zo goed en was zo’n succes dat er een stichting is opgericht. Ed scharrelde veel spullen bij elkaar, daar is hij goed in. Het wijkcentrum werd drukker en drukker en is helemaal opgeknapt en nu is het nog steeds een begrip in de wijk. De coronaperiode was wel een zware periode, door de afhankelijkheid van huurders, maar uiteindelijk is het gelukt om het goed voort te zetten. Ed speelt ook hier nog steeds een grote rol als vrijwilliger; is verantwoordelijk voor het beheer, financiën, overlegt met de gemeente en is tevens een bestuurslid. Het wijkcentrum is in gebruik voor allerlei cursussen/workshops en andere activiteiten, ruimtes worden verhuurd aan verschillende clubs en bewonersinitiatieven. Het wijkcentrum wordt volledig gerund door een vaste groep vrijwilligers en draait zonder subsidie grotendeels uit huurdersopbrengsten. Het is een goed voorbeeld van wat mogelijk is als je mensen bij elkaar brengt en hoe veel vrijwilligers als Eddie en vrijwilligerswerk kunnen betekenen in een wijk! Er is nog zo veel te doen, samen te brengen en samen te werken, Ed heeft nog vele ideeën, komt overal en wordt voor veel gevraagd om mee te denken over de organisatie van activiteiten.

Twee weken geleden belde Bibeane de Vrijwilligerscentrale Hilversum met een noodkreet dat ze echt maar dan ook echt vrijwilligers nodig had achter de bar en in de keuken. Via de eigen website ging dat niet vlot genoeg, dus wilde ze andere kanalen aanboren. Maar hoe moest ze dat doen? Gelukkig belde ze naar de Vrijwilligerscentrale Hilversum. Na overleg samen zou ze een account aanmaken bij VC Hilversum en daarna kon ze vacatures maken om zo de juiste vrijwilliger te vinden. Ik zou deze vacatures plaatsen op socal media, in mails naar Vrijwilligers toe en ook plaatsen in een vacaturecolumn, die op digitale Tv’s zouden verschijnen in wijkcentra en in een 6-tal wachtkamers in Hilversum. Iedereen blij! Tijdens het wekelijkse bezoek bij de Meedoen Balie op de COA-locatie Gooiland sprak ik Tawfik & Firas. Tawfiq heeft barervaring opgedaan bij De Vorstin en leert al aardig een mondje Nederlands spreken. En Firas is een sociale jongen die hard werkt en goed Engels spreekt. Zeg, hebben jullie wat te doen, jongens? En jullie houden van voetbal en bier, toch? Ik vertelde over SC ’t Gooi en de jongens vonden het een goed idee om kennis te maken met Bibeane! Een dag erna belde Nico naar de VC Hilversum, hij wilde ook wat doen in zijn vele vrije tijd. Wat vind je leuk, Nico? Hij sprak over zijn horeca-ervaring en de plaatsen waar hij had gewerkt en eveneens over werken in de keuken. Oh echt, heb je ervaring in de keuken? Ja joh, dat had hij heel veel gedaan en vond hij hartstikke leuk! “Weet je hoeveel bitterballen ik heb opgewarmd?” Het juiste aantal zal ik niet noemen, maar zijn enthousiasme was voelbaar. Nico, zou je weer willen werken in een professionele keuken? Dezelfde week volgde er een afspraak met Bibeane en de twee jongemannen en Nico. Helemaal top, lekker snel en vlot. Nico was ruim op tijd voor de afspraak zelfs en had al kennis gemaakt voordat wij aankwamen. Gelukkig maar, want nu had hij goed de aandacht van Bibeane gekregen en andersom. Ook hadden ze gelijk concrete afspraken gemaakt voor het werken in de keuken. Precies op de dag die Bibeane wenste, kon Nico die vervullen. Hoe mooi is dat? Daarna volgde de kennismaking met de Firas en Tawfiq in het Engels. Dat ging perfect. Bibeane legde de zaken uit en de jongens konden zich daarin vinden. Een rondleiding volgde en ook hier werden concrete afspraken gemaakt. Tawfiq gaat werken op de zaterdag vanaf 24 augustus en Fires op twee doordeweekse avonden, beide jongemannen achter de bar. Bibeane was super blij en helemaal tevreden en beide mannen hebben een sociaal moment (buiten COA om) en een kans om hun Nederlandse taal verder te leren en te verbeteren. In een korte tijd was haar noodkreet vervuld met een 3-tal vrijwilligers, ieder met hun eigen expertise en intrinsieke motivatie. En daarmee is de basis gelegd voor een vreugdevolle samenwerking. Nico, Tawfiq en Firas zijn blij met hun vrijwillige inzet bij de voetbalvereniging SC ’t Gooi. Dank iedereen!

Hierbij het verhaal van Roy, die zich heeft aangemeld bij Vrijwilligerscentrale Hilversum. Hoe ben je terecht gekomen bij VC Hilversum? Heel simpel ge-googled! Vrijwilligerswerk Hilversum. · Waar ga je je vrijwillig inzetten? Amaris Zuiderheide (of eventueel ook andere Amaris vestigingen) · Hoe was de kennismaking op locatie? Erg leuk. Ik merk dat je als vrijwilliger overal met open armen ontvangen word. · Wat doe je precies? En hoe vaak? Iedere dinsdag haal ik cliënten (bejaarden met beginnende dementie) thuis op en breng ze naar de dagbesteding op de van Ghentlaan en aan het einde van de dag zorg ik dat ze weer veilig thuis komen. Ook help ik her en der bij diverse activiteiten, soms als chauffeur maar ook begeleiding bij bijvoorbeeld jeu de boules of film middag. · Wat vind je leuk bij het vrijwilligerswerk dat je nu doet? Het contact met de mensen en de dankbaarheid die je krijgt. · Heb je een voorbeeld? De cliënten worden uit huis gehaald en hebben een leuke dag met mede cliënten en vertellen je vaak ook meerdere malen hoezeer ze dit waarderen. ;)

Hoe geef je iemand liefdevolle aandacht en start je tegelijkertijd een gesprek over kwetsbare onderwerpen, zoals eenzaamheid? Anneke Bijleveld kwam per toeval in aanraking met handmassage en leidt nu vrijwilligers op tot handmasseur. In dit artikel vertelt ze over de kracht van handmassage en hoe deze vorm van liefdevolle aandacht iemand helpt groeien. Anneke: “Handmassage is een hele fijne en zachte manier van aanraking. Je geeft iemand de volledige aandacht. Daarnaast kan het een moment zijn om met iemand een gesprek aan te gaan over kwetsbare onderwerpen. Door het fijne moment dat ontstaat tijdens de massage opent iemand zich vaak vanzelf. Het voeren van het gesprek is niet verplicht, het is maar net waar iemand behoefte aan heeft.” De vrijwilliger heeft zo een dubbele rol; aan de ene kant biedt hij een verwenmoment en aan de andere kant kan hij iemand verder helpen. “Het is mooi om te zien wat er in het moment ontstaat. Zo was er een mevrouw die verlamd was aan haar hand. Tijdens de massage voelde zij opeens een lichte tinteling in haar hand en kon ze deze zelfs een beetje bewegen. Mevrouw was heel dankbaar voor de aandacht en liefde die zij kreeg.” Anneke was in Hilversum coördinator bij de Vrijwillige Thuishulp bij Versa Welzijn. In Hilversum waren een paar jaar daarvoor twee pilots geweest. Daarbij werden vrijwilligers opgeleid tot handmasseur en ingezet bij inwoners in Kerkelanden. Deze pilots waren zo succesvol dat de gemeente het over de hele stad wilde uitrollen en zo kwam het onder de Vrijwillige Thuishulp bij Anneke terecht. Ze wilde graag weten wat ze aan zou bieden aan vrijwilligers en volgde daarom ook zelf de cursus tot handmasseur. Eind 2023 stopte het project in Hilversum en wilde Anneke het zelf voortzetten. Daarom volgde zij de cursus ‘Train de trainer’, zodat zij zelf vrijwilligers kon opleiden tot handmasseur. Vervolgens is zij met Pietje Vlot van Vrijwilligerscentrale Gooise Meren en Herma Kleve van de Vrijwillige Thuishulp Gooise Meren van Versa Welzijn de mogelijkheden gaan bespreken. Inmiddels loopt de eerste cursus in Gooise Meren op zijn einde. Deze zat helemaal vol en is goed ontvangen. In september wordt de cursus daarom opnieuw aangeboden. Anneke: “Mijn missie is dat zoveel mogelijk mensen worden opgeleid tot handmasseur. Veel mensen komen aandacht te kort en missen fysieke aanraking. Denk aan ouderen, waarbij eenzaamheid een grote rol speelt.” Handmassage kan helpen om de eenzaamheid te verminderen. Anneke: “Niet alleen doordat iemand tijdens een handmassage alle aandacht krijgt, maar ook omdat er ruimte is om te spreken over eenzaamheid. Vervolgens kan een vrijwilliger samen met iemand kijken naar mogelijkheden om de eenzaamheid te verminderen. Waar heeft iemand behoefte aan? Denk bijvoorbeeld aan meer contact met familie of meer tijd besteden aan zijn of haar hobby. Wat is er nodig om dat te realiseren?” Ondanks dat eenzaamheid vaak voorkomt onder ouderen, benadrukt Anneke dat iedereen zich eenzaam kan voelen. “Ik merk dat ook tijdens de cursus. Als dat onderwerp ter sprake komt roept dat bij iedereen wel herkenning op. Het onderwerp zou ook veel meer uit de taboesfeer moeten komen. Mensen durven nu niet altijd aan te geven dat ze eenzaam zijn, omdat ze bang zijn voor wat de ander daarvan vindt. Ze zijn bang om zielig gevonden te worden of kwetsbaar over te komen. Terwijl iedereen zich weleens eenzaam voelt en dit kan ook heel praktisch van aard zijn. Bijvoorbeeld wanneer iemand net verhuisd is of net moeder is geworden en geen andere moeders kent in haar omgeving. Tijdens de handmassage is er ruimte om erover in gesprek te gaan.” Naast dat de persoon die de handmassage ontvangt groeit door de liefdevolle aandacht, groeit de vrijwilliger zelf ook. “Iemand doet nieuwe kennis en vaardigheden op tijdens de cursus, maar dat is niet de enige reden. Het voelt ook goed om van betekenis te kunnen zijn voor een ander. Daarnaast verbinden cursisten zich met elkaar tijdens de cursus. Het is mooi om te zien dat er echt een groep ontstaat. Zo werkt de aandacht en groei verschillende kanten op: de cursist krijgt aandacht en groeit, de ontvanger van de handmassage krijgt aandacht en groeit, het groepsgevoel groeit en ik als cursusgever groei.” Dit artikel maakt deel uit van de campagne 'Alles dat je aandacht geeft groeit'. Klik hier als je meer wil weten over deze campagne .

Bram van 22 jaar uit Hilversum werkt sinds februari 2024 bij Dierenweide Zonnehoeve en met veel plezier. De eerste keer dat hij ging kennismaken werd hij rondgeleid door de penningmeester Simon, een vriendelijk man die met hart & ziel begaan is met de dieren en de weide zelf. Tijdens deze rondleiding en kennismaking voelde Bram een stootje tegen zijn achterste. Hij dacht dat hij ergens achter bleef haken of iets dergelijks. Maar spontaan gebeurde het nog eens, hij voelde echt een duwtje tegen hem aan. Toen Bram achterom keek zag hij een geit naar hem kijken met een blik van "Halloo-oo-oo-oo". Direct en met een glimlach op zijn gezicht zei Bram de geit gedag, ging door zijn knieën en gaf hem een aai over zijn kop. De geit beantwoordde hem met een lik in zijn gezicht en daar was de klik. Dat was het begin van een vriendschap tussen Bram en 'zijn' geit. Sindsdien is Bram geliefd bij de geit en rent naar hem toe als Bram de dierenweide op komt lopen en dat is geheel wederzijds. Bram heeft vrienden gemaakt bij Dierenweide Zonnehoeve! Maatjes voor het leven!

Zoals vele poppodia in Nederland, werkt ook De Vorstin veel met vrijwilligers samen. Remco Arnold en Leonie van Someren zijn twee van de 134 vrijwilligers die actief zijn bij dit Hilversumse poppodium. Wat doen ze daar precies? Tijdens de eerste lockdown verhuisde Van Someren naar Hilversum. Ze kende hier nog niet veel mensen en dacht: ‘Hoe ga ik Hilversummers leren kennen?’ “Eerst ging ik googelen op leuke dingen in Hilversum, toen kwam ik De Vorstin al tegen. Daarna googelde ik op vrijwilligerswerk en kwam De Vorstin weer voorbij. Dat vond ik al bijzonder. En één en één is twee. Ik was vrolijk verbaasd dat je hier als vrijwilliger aan de slag kunt en hoeveel verschillende dingen je er kunt doen.” Van Someren stuurde meteen een mailtje en sindsdien heeft ze al heel wat Hilversummers ontmoet in het poppodium. Ze viel ook meteen met haar neus in de boter want het vrijwilligersuitje kwam er al snel aan. “We gingen varen op de stoomboot van Sinterklaas in Amsterdam. Tussendoor kregen we een soort pubquiz met allemaal vragen over De Vorstin. Daar heb ik veel van geleerd. Je werd in kleine groepjes gedeeld, dus ik leerde gelijk wat meer mensen kennen. Als afsluiter hebben we gezellig met elkaar gegeten in. In De Vorstin.” Het klikte Toen Arnold op zoek was naar vrijwilligerswerk in de schoonmaak, kwam hij terecht bij de vrijwilligerscentrale van Versa. Daar bleek dat ze bij De Vorstin nog wel wat handjes konden gebruiken. Hij had een fijn gesprek en het klikte. “Hier werken allemaal leuke mensen en ik vind schoonmaken leuk. Thuis in mijn appartement bij Philadelphia, maak ik ook alles zelf schoon. Ze vonden het knap, dat ik het allemaal zelf heb geregeld via Versa”, vertelt Arnold blij en trots. Want hoewel hij een beperking heeft en een beroep kan doen op zijn jobcoach, die hem kan ondersteunen bij het zoeken naar werk, heeft hij dit toch mooi helemaal zelf weten te regelen. Binnenkort gaat Arnold voor de eerste keer naar een concert in De Vorstin. “Ik heb al twee kaartjes voor de 3JS. Ik heb ze wel eens op tv gezien, maar nog nooit in het echt. In november ga ik naar hun optreden en dan neem ik mijn begeleider van Philadelphia mee.” Intiem sfeertje Van Someren heeft al wel wat vaker een concert meegemaakt. Niet als bezoeker, maar tijdens haar bardiensten, die ze twee tot drie keer per maand draait. “Ik vind het wel fijn dat je nergens aan vastzit. Je kunt jezelf inplannen wanneer jij dat wilt.” En dat kan al maanden vooruit. “Dus als je weet dat er een bepaald concert is, kun je je daar op inschrijven. Maar je kunt ook een crewticket kopen om er heen te gaan.” Van Someren heeft zichzelf met name veel voor AvroTros Muziekcafé ingepland. Op de zaterdagmiddag. “Dat vind ik echt fantastisch. Ik houd van dat intieme sfeertje van zo’n kleine zaal. En de variëteit aan artiesten vind ik heel tof. Van de opkomende singer-songwriter die je moet leren kennen en die vaak nog heel puur is, waar je de oprechtheid echt in de muziek hoort. Tot de doorgewinterde Nederlandse of internationale artiesten, zoals laatst: Mat Simons. Wanneer zie je die nou in een klein zaaltje? Zo intiem. Fantastisch. Of toen Nielson er was, toen heb ik echt achter de bar staan dansen”, aldus een enthousiaste Van Someren. (De tekst gaat verder onder de foto.) Leonie van Someren achter de tap in het café bij De Vorstin. - © Foto Miché / Bastiaan Miché Hoewel Van Someren vooral op de zaterdagmiddag in het poppodium is te vinden, is Arnold er het liefst in de vroege ochtend. Iedere maandagochtend is hij drie uur lang bij De Vorstin en helpt hij de beheerder met allerlei facilitaire klussen. En als het nodig is, ook op de vrijdagochtend. “Ik ben een ochtendmens, ik ben altijd vroeg wakker. En ik ben altijd op tijd, ik woon ook in Hilversum”, vertelt Arnold. “En ik houd van netjes en schoonmaken. Ik leeg de prullenbak buiten, ik kijk of er genoeg wc-rollen zijn. Tijdens de zomerstop heb ik de hele lift gepoetst, van binnen en van buiten. Van de begane grond tot en met de vierde verdieping. De Vorstin is een groot pand. Eerst heb ik alles met water schoongemaakt en daarna met speciaal spul het helemaal opgepoetst”, zegt Arnold trots. ‘Daarnaast ben ik hier echt met open armen ontvangen, het voelt als een soort familietje’ Van Someren vertelt nog dat het heel gaaf is om naast haar betaalde werk iets heel anders te doen. “Ik ben freelance fotograaf en heb mijn eigen portretstudio. Het is zo leuk om er even iets heel anders naast te doen. En ik houd ontzettend van livemuziek. Daarnaast ben ik hier echt met open armen ontvangen, het voelt als een soort familietje. Iedereen is super lief en open. En er wordt goed voor je gezorgd; er is altijd eten en drinken, gratis kaartjes, muntjes. 134 vrijwilligers zijn actief bij poppodium De Vorstin en geleidelijk aan komen er meer bij. Heidi Wapstra is vrijwilligerscoördinator en vertelt hoeveel ze met vrijwilligers doen: “Achter de bar, oefenruimte beheer, decorpaleis (waar decorstukken worden gemaakt), fotografen, garderobe, backstagemanagers... Allemaal vrijwilligers. Sommigen doen het voor de sociale contacten, anderen voor de werkervaring. Maar allemaal komen ze hier omdat ze het leuk vinden.” In principe zoekt De Vorstin altijd vrijwilligers. En velen weten de weg zelf te vinden: mensen bieden zichzelf aan, horen het via via, het zijn vrienden van huidige vrijwilligers, het kunnen bezoekers zijn... Maar De Vorstin gaat ook zelf actief op zoek. Dit doen ze via de eigen website of via de vrijwilligerscentrale van Versa. Iets voor u? Heeft u interesse in vrijwilligerswerk bij Poppodium De Vorstin? Meer weten of aanmelden kan via www.versavrijwilligerscentrale.nl . Ook voor andere leuke en nuttige vrijwilligersvacatures.